Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011

ΟΙ ΠΛΑΣΤΕΣ.....

Θα σας το πω αλλά μην το πείτε. Σήμερα το απόγευμα ο Δήμος της Αθήνας θα στήσει στην Ομόνοια ένα μεγάλο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Δωδεκάμισι μέτρα θα είναι. Και μην αρχίσετε, πού το βρήκε, ποιος το αγόρασε, γιατί στις αποθήκες το είχε. Είναι αυτό που έστηνε κάποτε στο Σύνταγμα. Την Τρίτη το βράδυ, αν όλα πάνε καλά, θα ανάψουν και τα φωτάκια του. Στην ρίζα του θα υπάρχει και μια φάτνη, να πηγαίνουν τα παιδάκια να φωτογραφίζονται. Θα μου πείτε, ποια παιδάκια πάνε πια στην Ομόνοια; Αυτά τέλος πάντων που έχουν τολμηρούς γονείς. Ή μάλλον, φτωχούς - που δεν έχουν πού αλλού να πάνε.

Οι άνθρωποι που δουλεύουν στην Ομόνοια, πρώτα πρώτα, θα πάρουν ένα απόγευμα τα παιδιά τους και θα τα φέρουν να δουν το στολισμένο δέντρο. Οι γρανίτες της άσχημης πλατείας μπορούν να φανούν στα παιδικά μάτια, σαν ο τόπος που προσγειώνονται τα έλκηθρα. Και θα νομίζουν ότι ο πατέρας τους, η μάνα τους, δουλεύει στην γειτονιά του Αι Βασίλη. Και μετά ίσως κατηφορίσουν και τίποτα τουρίστες. Μια ευθεία από την Ακρόπολη είναι. Να 'χουν να λένε ότι πάτησαν την Ομόνοια. Μαζί τους θα χωθούν μαυράκια, φιλιπινεζάκια, αλβανάκια. Θα φύγουν στολισμένα από τα διαμερίσματα του Σταθμού Λαρίσης, της πλατείας Βάθης, του Μεταξουργείου, του Κεραμικού και θα πάνε να στηθούν μπροστά στην φάτνη. Να στείλουν την φωτογραφία στην γιαγιά, να νομίζει ότι στην χώρα που πήγαν, υπάρχουν μόνο χαμόγελα και στολίδια.

Εκεί προς τα Χριστούγεννα θα έρθουν και οικογένειες από το Αιγάλεω, τον Ρέντη, την Κυψέλη. Ζευγαράκια από τον Ταύρο, τον Νέο Κόσμο, την Αχαρνών. Εφηβικές παρέες από τους Αμπελόκηπους. Επαρχιώτες φοιτητές από του Ζωγράφου. Όλοι αυτοί που πήγαιναν κάθε Χριστούγεννα στο Σύνταγμα. Οι ουρές στο δωρεάν «καρουζέλ» και ακόμη περισσότεροι. Μέχρι που κάηκε το δέντρο. Ποιος το έκαψε και γιατί, ούτε που θυμάμαι. «Πταίουν οι πλάσαντες τα ερείπια» που λέει και ο ποιητής. Εκείνους αμυδρά τους θυμάμαι. Δημοσιογράφοι και διανοούμενοι που ύμνησαν τη φωτιά στο δέντρο.

Και όταν ο Δήμος έβαλε ένα καινούργιο δέντρο, σατίριζαν τις διμοιρίες που το φύλαγαν κάθε βράδυ. Βέβαια μετά έφυγαν, πήγαν να κάνουν Χριστούγεννα στα χιόνια, στα εξοχικά και στα σαλέ, φωτογραφήθηκαν κάτω από δέντρα στα Λονδίνα, τα Παρίσια, τις Αυστρίες, αλλά δεν υποχώρησαν. Γύρισαν και υπερασπίστηκαν αυτούς που πέταξαν σάπια κρέατα στο δέντρο της Αθήνας. Ούτε αυτούς τους θυμάστε; Φοιτητές λέει της Καλών Τεχνών. Μάζεψαν κρέατα από την αγορά και πήγαν παραμονή Χριστουγέννων και τα πέταξαν στο δέντρο και στους μπάτσους που το φύλαγαν. Αντίσταση και κάτι τέτοιο. Τα ίδια ακούστηκαν και αυτές τις μέρες που διαλύθηκε και πάλι η πλατεία Συντάγματος. Με σφυριά έσπασαν τα καινούρια μάρμαρα και κάποιοι πάλι, πανηγύριζαν που οι μαθητές άφησαν τα νεράντζια και έπιασαν τα μάρμαρα. Στο ταραγμένο τους μυαλό τα νεράντζια και τα μάρμαρα είναι το ίδιο πράγμα. Και το δέντρο του καπιταλισμού είναι το δέντρο της Αθήνας.

Γι' αυτό σας λέω, μην το πείτε πως στήθηκε το δέντρο στην Ομόνοια. Αν το μάθουν «οι πλάσαντες τα ερείπια» δεν θα προλάβει να το χαρεί η φτωχή μας πόλη.

Για την αντιγραφη

ΚΥΡΙΑΚΗ

                                                                            Οργή
Μνησικακία
Καταλαλιά
Πολυλογία
Ψεύδος
Ακηδία
Γαστριμαργία
Λαγνεία
Φιλαργυρία
Αναισθησία
Δειλία
Κενοδοξία
Υπερηφάνια
Βλασφημία
Πονηρία
Υποκρισία, εξάπαντος

Και εξελεύσομαι επί το έργον εμού
εκ βαθέως όρθρου έως εσπέρας
Δόξα σοι , ο Θεός

Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011

Η ΣΗΜΑΙΑ

Μην αψηφάς την αγάπη:
δεν είναι έμορφα τα κλαϋμένα μάτια.
Όμως να μην αργήσεις:
Θα μας ξανάρθεις γρήγορα, πάλι, δεν είναι;
Εγώ, κάθε φορά που πάει να αποτολμήσω κάτι
έρχεται αυτό το σύννεφο ελπίδων
όλο άσπρες κι απαλά ρόδινες νταντέλλες.
Συνετιστήτε:
κάθε μέρα δεν είναι δυνατό να στήνεται η καρμανιόλα.
Λίγο λίγο θ' ασπρίσουν τα μαλλιά σας:
άσπρη σημαία.
Η άσπρη σημαία είναι το σημάδι
πως παραδίδεστε και πως τα κάστρα για πάντα καταρρέουν


Για την αντιγραφή

ΑΝ ΗΤΑΝ...

Αν ήταν κάπου να ευχηθώ θα 'ταν σ' αυτά
που εμπιστεύομαι σε κάποιους μυστικά
θα 'ταν σε εκείνα τα παράξενα ποτά που πίνω έξω.
Αν ήταν κάπου να ευχηθώ θα 'ταν σ ' αυτά
που τα μοιράζομαι σαν συνωμοτικά
και στα τραγούδια που χρειάζομαι αγκαλιά για να τ' αντέξω
 
Για την αντιγραφή

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

ΟΟΟΟΟΟΟΟ.....Κύριος Κ

Αυτή τη στιγμή έχω πάθει αμνησία και déjà vu ταυτοχρόνως. Έχω την εντύπωση πως τον έχω ξαναξεχάσει αυτόν.

Rostropovich plays the Prelude from Bach's Cello Suite No. 1

ΑΣ ΥΠΟΘΕΣΟΥΜΕ

Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
στο μαύρο αδιέξοδο, στην άβυσσο του νου.
Ας υποθέσουμε πως ήρθανε τα δάση
μ' αυτοκρατορικήν εξάρτηση πρωινού
θριάμβου, με πουλιά, με το φως τ' ουρανού,
και με τον ήλιο όπου θα τα διαπεράσει.

Ας υποθέσουμε πως είμαστε κει πέρα,
σε χώρες άγνωστες, της δύσης, του βορρά,
ενώ πετούμε το παλτό μας στον αέρα,
οι ξένοι βλέπουνε περίεργα, σοβαρά.
Για να μας δεχθεί κάποια λαίδη τρυφερά,
έδιωξε τους υπηρέτες της ολημέρα.

Ας υποθέσουμε πως του καπέλου ο γύρος
άξαφνα εφάρδυνε, μα εστένεψαν, κολλούν,
τα παντελόνια μας και, με του πτερνιστήρος
το πρόσταγμα, χιλιάδες άλογα κινούν.
Πηγαίνουμε -- σημαίες στον άνεμο χτυπούν --
ήρωες σταυροφόροι, σωτήρες του Σωτήρος.

Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
από εκατό δρόμους, στα όρια της σιγής,
κι ας τραγουδήσουμε, -- το τραγούδι να μοιάσει
νικητήριο σάλπισμα, ξέσπασμα κραυγής --
τους πυρρούς δαίμονες, στα έγκατα της γης,
και, ψηλά, τους ανθρώπους να διασκεδάσει.

O ΑΔΗΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ .........

είπε τις, Ηράκλειτε, τεόν μόρον, ες δε με δάκρυ
ήγαγεν, εμνήσθην δ' οσσάκις αμφότεροι
ηέλιον κατεδύσαμεν, αλλά συ μεν που,
ξείν' Αλικαρνησεύ, τετράπαλαι σποδιή΄
αι δε τεαί ζώουσιν αηδόνες, ήσιν ο πάντων
αρπακτής Αΐδης ουκ επί χείρα βαλεί

Κάποιος μου ανέφερε , Ηράκλειτε, το θάνατό σου
και με πήραν τα δάκρυα. Θυμήθηκα πόσες φορές οι δυό μας βραδιάσαμε συζητώντας. Εσύ βέβαια, φίλε από την Αλικαρνασό, προ πολλού έχεις γίνει στάχτη, αλλά τα αηδόνια σου είναι ζωντανά΄αυτά
ο άρπαγας Άδης δεν μπορεί να τα βάλει στο χέρι.


Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011

ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΑΝΑΛΥΣΗ.......

Στην τελευταία μου αναλυση προσπάθησα να δείξω ότι το μέγεθος της φοροδιαφυγής είναι αποτέλεσμα της συλλογικής μας συμπεριφοράς, Έγραφα πως αυτή η χώρα δεν φαγώθηκε από καρχαρίες, αλλά από πιράνχας. Δεν κατάφερα να πείσω τους περισσότερους σχολιαστές, ίσως το ίδιο να ισχύει και για τους αναγνώστες που δεν σήκωσαν το χέρι από το mouse για να σχολιάσουν. Και όμως, από τότε που ο Πάγκαλος εκστόμισε το προκλητικό «μαζί τα φάγαμε», η θεωρία της συλλογικής ευθύνης ξεκλειδώνει όλο και περισσότερα δωμάτια με μυστικά και μπαούλα με σκελετούς.
Πιθανώς θα μου πείτε ότι η υιοθέτησή της είναι διχαστική και εξοργιστικά αφελής. Συμφωνώ. Θα πρόσθετα μάλιστα πως αυτή η συζήτηση διεξάγεται με ένα τεράστιο έλλειμμα λογικής, ολισθαίνει στις ρίζες του λαϊκισμού. Δεν μπορείς να θεωρείς τον λαό ως μία οντότητα που διακρίνεται από την κοινή της βούληση. Αυτή η απλούστευση είναι γεμάτη χυδαιότητα, ενέχει δόλο και χρησιμοποιείται για να τεκμηριωθεί το δικαίωμα λόγου εκ μέρους του λαού. Ωστόσο είτε είσαι Λαζόπουλος, είτε Σαμαράς ή Τσίπρας, η ύπαρξη σου στα κοινά προσδιορίζεται από το δικαίωμα να μιλάς εκ μέρους του λαού. Κατά μία εκδοχή, οι πολιτικολογούντες βάζουν το λόγο τους στο αυλάκι που έχει σκάψει η θρησκεία. Εκφέρουν άποψη για μία οντότητα που είναι υπεράνω όλων, ερμηνεύοντας κατά συμφέρον τη βούλησή της. Μόνο που αν αποφασίσεις να μπεις σε αυτά τα χωράφια, θα πατήσεις, θέλεις δεν θέλεις, κάποιες νάρκες με αντιφάσεις και παραλογισμούς.
Πότε είναι σοφός ο λαός; Όταν βγάζει παροιμίες ή όταν ψηφίζει; Πότε ισχύει το «ο λαός ξέρει κυρία μου» του Λαζόπουλου; Όταν βγαίνει στις πλατείες ή όταν βλέπει τουρκικά σίριαλ; Λεπτομέρειες. Οι γενικεύσεις του λαϊκισμού ισοπεδώνουν τις ενστάσεις της λογικής. Όμως όταν δέχεσαι τον λαό ως μία οντότητα, οφείλεις να απαντάς και στις αντιφάσεις που προκύπτουν. Αν ο λαός είναι σοφός και κυρίαρχος, όπως λέγεται, τότε πώς γίνεται να κάνει λάθος στην εκλογή των αντιπροσώπων του; Και αν, τελικά, είναι οι πολιτικοί αυτοί που οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή, τότε ο λαός πρέπει να είναι ή συνένοχος ή βλάκας, εξαπατηθείς κατά συρροή και επί δεκαετίες. Τελικά αν όλα έγιναν ερήμην του λαού, πώς ευσταθεί τώρα η επίκληση της βούλησης του;
Δεν βγαίνει άκρη. Και δεν βγαίνει άκρη επειδή η έννοια του λαού, όπως την αντιλαμβανόμαστε, δεν υφίσταται. Αν μάλιστα επιχειρήσετε να την προσδιορίσετε αντικειμενικά, θα τα παρατήσετε. Τι ακριβώς είναι ο λαός; Είναι απλώς το σύνολο των κατοίκων της χώρας με ελληνική ιθαγένεια; Ναι, με μια γενική ματιά αυτό είναι. Από εκεί και πέρα οι διακλαδώσεις είναι τόσες πολλές, σαν αυλακιές επάνω σε σανίδι. Είμαστε τόσο διαφορετικοί αν και έχουμε περισσότερα κοινά συμφέροντα απ' ότι απόψεις.
Ωραία. Άρα αφού ο λαός δεν έχει ένα πρόσωπο, δεν διαθέτει κοινή βούληση και άποψη, πώς είναι δυνατόν να ευσταθεί η έννοια της συλλογικής ευθύνης; Επιτρέψτε μου να επιμένω: ευσταθεί. Απλώς δεν πρόκειται για συνειδητή συμπεριφορά, αλλά για αντανακλαστική. Τείνω να πιστέψω πως ακόμα και αν φέρεις ένα μεγάλο αριθμό Σουηδών για να ζήσει ανάμεσά μας, στο τέλος θα συμπεριφερθούν όπως εμείς. Όταν έχεις απέναντί σου ένα κράτος που σε προκαλεί να το κλέψεις και να το μισήσεις, η λογική λέει πως θα ακολουθήσεις το ένστικτο σου. Είναι το κράτος που διεγείρει με αρνητικό τρόπο τα συλλογικά μας αντανακλαστικά. Είμαστε φοροφυγάδες επειδή μπορούμε να κλέψουμε την εφορία. Καμιά φορά αντιστεκόμαστε στις αδικίες ή έτσι νομίζουμε. Μπαζώνουμε τις παραλίες μας επειδή δεν υπάρχει κάποιος να μας σταματήσει. Και μας σαγηνεύει η διαφθορά γιατί ο νόμος κρατά τις αποστάσεις του. Και εδώ βέβαια έρχεται η αντίφαση και σε κυκλώνει. Ποιος ευθύνεται για αυτό το κράτος; Ποιος το έφτιαξε; Ποιος το «τρέχει»; Ποιος εκλέγει τους διαχειριστές του; Όντως το κουβάρι περί συλλογικής ευθύνης δεν ξεμπλέκεταιΕίναι σαν να ρωτάς για την κότα και το αυγό και εσύ να είσαι η κότα .

Για την αντιγραφή

Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011

Ο ....ΠΩΣ ΤΟΝ ΛΕΝΕ



Όταν έγινα δύο χρονών, είχα πραγματικά πανικοβληθεί, επειδή η ηλικία μου είχε διπλασιαστεί μέσα σε ένα χρόνο. Σκέφτηκα ότι αν αυτό συνεχιστεί, όταν θα φτάσω τα έξι, θα είμαι ενενήντα
χρονών.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ...ΑΧ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Μια τρύπα είναι αρκετή για να φτειάξεις ένα σουρωτήρι

ΚΥΝΗΓΟΣ ΤΑΛΕΝΤΩΝ ΓΙΑ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ

ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ.....ΑΧ ΒΡΕ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ

Είναι καιρός να αφήσετε τους εγωισμούς και να κοιτάξετε λίγο τον εαυτό σας.

ΤΟ ΧΑΟΣ ΣΤΑ .......ΞΕΝΑ

Στο γαλλικό κοινό τουλάχιστον πιστοποιήθηκε ότι το «Χάος» είναι ελληνική λέξη. Κι αν οι Γάλλοι τρομάζουν από το δικό τους «Le chaos» πρέπει να ’ρθούν στην Ελλάδα να δουν το αυθεντικό χάος. Οχι μόνο το οικονομικό, ούτε μόνο το πολιτικό, αλλά και το ψυχολογικό. Αυτή η διετία της βίαιης ωρίμανσης τα άλλαξε όλα. Δεν υπάρχει κάτι σταθερό να πατήσει κάποιος. Αρκεί να σκεφθούμε ότι ακόμη και οι πιο σίγουροι για το μέλλον τους άνθρωποι στον κόσμο, δηλαδή οι Ελληνες δημόσιοι υπάλληλοι, αντιμετωπίζουν τον εφιάλτη της ανεργίας.
Δεν ήταν όλοι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ που έκαναν τα επεισόδια στην Θεσσαλονίκη, άσχετα αν το συνονθύλευμα της θολής αριστεράς δίνει την ιδεολογική μουτσούνα σε βίαιες και αήθεις εκδηλώσεις. Εκτός των «μαύρων επαναστατών» υπήρχαν απλοί άνθρωποι, οι οποίοι διαμορφώνουν άποψη από απλοϊκά media και η κοσμοθεωρία τους είναι ένα αμάλγαμα ακροδεξιών και ακροαριστερών ιδεών. Ξεκόβουν επιχειρήματα από τις εκπομπές του κ. Λάκη Λαζόπουλου, ο οποίος έχει ξεκόψει φράσεις από τα δελτία ειδήσεων, και τα οποία τις έχουν ξεκόψει από ομιλίες με λιγότερο ή περισσότερο ολοκληρωμένο πολιτικό σκεπτικό. Ετσι χτίζουν συνωμοσίες, σύμφωνα με τις οποίες υπάρχουν προδότες οι οποίοι είναι οι ένοχοι για τη δύσκολη οικονομική κατάσταση που βιώνουν. Εχουν άδικο αλλά είναι και δικαιολογημένοι. Κανείς δεν τους εξηγεί· όλοι κραυγάζουν. Ακόμη και στις σοβαρές τοποθετήσεις πλεονάζουν τα επίθετα και λείπουν τα ουσιαστικά. Επίθετα που παράγουν περισσότερα επίθετα σε βάρος των επιχειρημάτων και φτάσαμε να ακούγεται η λέξη «γομάρια» στη Βουλή, άσχετα αν ατέχνως προσπάθησε να τη δικαιολογήσει ο κ. Καρατζαφέρης εξηγώντας ότι είναι ζώα μεν, αλλά με φορτίο.
Είναι δύσκολο να ζητήσει κάποιος ψυχραιμία σε μια κατάσταση που τα πάντα στροβιλίζονται, αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Πάντα υπάρχουν χειρότερα απ’ αυτά που ζούμε και δυστυχώς τα τελευταία χρόνια τα πετυχαίνουμε όλα. Πρέπει να ανακοπεί ο δρόμος προς τις κοινωνικές συγκρούσεις και το φράγμα που χρησιμοποιούσαμε όλα τα προηγούμενα χρόνια -η οικονομική ικανοποίηση δηλαδή δικαίων και άδικων αιτημάτων- δεν έχει τα λεφτά να στηριχθεί. Πρέπει να επανεκκινήσουμε κοιτώντας την κατάσταση κατάματα, θέτοντας τα προβλήματα στις πραγματικές τους διαστάσεις, ώστε να βρεθούν ρεαλιστικές λύσεις. Κι αυτό δεν μπορεί να το κάνει ο οργισμένος λαός· μόνο οι ταγοί του. Το ερώτημα είναι αν αυτοί μπορούν.

Για την αντιγραφή

Ο ΤΡΕΛΑΝΤΩΝΗΣ......

Ο Ανένδοτος σε ευρωπαϊκή τουρνέ

Ο Αντώνης «Ανένδοτος» Σαμαράς ανήγγειλε προχθές εκστρατεία εντός και εκτός Ευρώπης, με σκοπό την αναζήτηση συμμαχιών στον ωραίο αγώνα των Ελλήνων να ζουν με τα λεφτά των άλλων. Ευγενής ο σκοπός και αξιέπαινος ο πρόεδρος, αλλά γιατί να μπει στον κόπο και τα έξοδα των ταξιδιών; Ούτως ή άλλως, ακόμη και στη Γη του Πυρός να βρεθεί, πνευματικά παραμένει πάντα στην Καλαμάτα. (Και, πάντως, οι εξελίξεις στερούν από την ιδέα του κάθε σημασία...)

Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2011

ΔΕΝ ΘΑ.....

Υπάρχουν μέρες που η τηλεόραση ξυπνά μέσα μου το αντιεξουσιαστικό κτήνος. Όχι δεν θέλω να τα σπάσω – ποτέ δεν ήθελα, ούτε καν στην εφηβεία μου– μέσα μου όμως φουσκώνει, ένας πρωτόγονος θυμός. Το πρόβλημα μού το δημιουργούν κυρίως οι φάτσες των πολιτικών. Οι κοινοτοπίες τους, τα χαμόγελά τους, οι απειλές τους ή ακόμη χειρότερα οι υποσχέσεις τους. Τις τελευταίες ώρες η κατάσταση επιδεινώθηκε με «τα παλικάρια του Καραμανλή». Οι υπουργοί της γκάφας και των σκανδάλων, σιδέρωσαν τα πουκάμισα – τα καλά τους, με το μονόγραμμα - και βγήκαν να διδάξουν ήθος. Δίπλα τους μπαρουτοκαπνισμένοι αριστεροί (ή μόνο καπνισμένοι) αναγγέλλουν νέο ΕΑΜ – αυτή τη φορά εναντίον των αστικών δημοψηφισμάτων!

Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή λοιπόν. Ο Παπανδρέου εξήγγειλε δημοψήφισμα. Όπως τα εξαγγέλλει  τα πράγματα ο ΓΑΠ. Χωρίς να έχει αποφασίσει καν τα ερωτήματα. Χωρίς να έχει σκεφθεί αν η χώρα αντέχει άλλη μια τρίμηνη εκκρεμότητα. Χωρίς να έχει συζητήσει με τους κορυφαίους υπουργούς του. Χωρίς να έχει πει μια λέξη στην Κριστίν, στην Μέρκελ και τον Νικολά, τους ανθρώπους που  μας δανείζουν (και τον στηρίζουν).  Παπανδρέου εν ολίγοις. Έστω και έτσι όμως ήταν μια πρόταση που έπρεπε να συζητηθεί μήπως βρεθεί μια λύση και εκφραστεί και ο λαός. Αντί για αυτό όμως ήρθε ο αφορισμός: «Και θα αφήσουμε τον Μήτσο από τα Σούρμενα να αποφασίσει για το μέλλον 10 εκατομμυρίων Ελλήνων». Μπα! Και γιατί μπορεί ο Τζον από την Βοστώνη και δεν μπορεί ο Μήτσος από τα Σούρμενα; Γιατί δηλαδή μπορούν οι πράσινοι (και αύριο οι γαλάζιοι) τεχνοκράτες και δεν μπορεί ο Κήτσος, ο Μένιος και η Κατίγκο; Το θέτω χυδαϊστί για να σας ερεθίσω. Η Ελλάδα δεν είναι η Ελλάδα του 80. Ο γερο- Καραμανλής μας έβαλε με το ζόρι στην Ευρώπη χωρίς να μας ρωτήσει – και καλά έκανε – αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι και ο εποικισμός στο φεγγάρι το 2100 – λέμε τώρα- θα γίνει δια της μεθόδου της αποπλανήσεως. Οι Έλληνες πρέπει επιτέλους να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Ο πατερούλης που οδηγεί το Έθνος με δεμένα τα μάτια στα πράσινα λιβάδια δεν υπάρχει πια – άσε που πιστεύω ότι ποτέ δεν υπήρξε.

Και μετά υπάρχει και ένα ζήτημα κοινής λογικής. Όταν όλη η αντιπολίτευση θεωρεί τις συμφωνίες του Παπανδρέου προδοτικές και οι Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ απειλούν ότι δεν θα ψηφίσουν τις συμφωνίες αυτές, τότε ποια άλλη λύση έχει ο Παπανδρέου; Και μην μου πείτε εκλογές. Γιατί οι εκλογές στην Ελλάδα συγκαλύπτουν τις αντιθέσεις και ουδείς μιλάει για την ταμπακιέρα. Ο Αντώνης θα θυμηθεί την Πηνελόπη Δέλτα, ο Γιώργος την Κυβέλη, η Αλέκα τον Άρη, ο Σύριζα τον Τσε και κάπου εκεί θα τελειώσει η προεκλογική περίοδος. Μπλα μπλα Δημοκρατία μπλα μπλα με εκλέξατε. Και μετά ο Σαμαράς (κατά πάσα πιθανότητα) θα πει αυτό που είπε και ο Παπανδρέου το 2009. «Αλλιώς τα περίμενα αλλιώς τα βρήκα – πάρτε μερικά μέτρα στο κεφάλι και μετά συζητάμε». Τριάντα πέντε χρόνια η ίδια απάτη, δεν έχουμε βαρεθεί; Τα δημοψηφίσματα λοιπόν θα μπορούσαν να ήταν μια λύση. Ίσως όχι τον Ιανουάριο, ίσως όχι έτσι, αλλά οπωσδήποτε τώρα, στην βράση της κρίσης. Το αίτημα άλλωστε για άμεση Δημοκρατία που δειλά εκφράστηκε στις πλατείες την Άνοιξη, σε δημοψηφίσματα μεταφράζεται.

Και μετά είναι το άλλο που δεν καταλαβαίνω. Η Νέα Δημοκρατία, το ΚΚΕ, ο Σύριζα, τώρα και το ΛΑΟΣ, υποστηρίζουν ότι ο Παπανδρέου με τις αποφάσεις του προδίδει τη χώρα. Προσέξτε. Δεν λένε ότι η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου (αυτή που μας κούρεψαν τα 100 δις) είναι ετεροβαρής και θέλει προσθαφαιρέσεις. Δεν λένε ότι πρέπει να διορθωθεί, αλλά λένε, σχεδόν με ένα στόμα, ότι είναι προδοσία. Μας καλούν μάλιστα να πούμε το νέο ΟΧΙ. Ο Καρατζαφέρης θέλει να μιμηθούμε τον Μεταξά, το ΚΚΕ την Εθνική Αντίσταση και η Νέα Δημοκρατία τον Μάρκο Μπότσαρη. Αν δεν μας κάνουν πλάκα – που δεν μας κάνουν γιατί είναι σοβαρά κόμματα- τότε δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το να αποφασίσει ο λαός. «Αυτή τη συμφωνία προτείνουν οι δανειστές, τη θέλουμε ναι ή όχι»; Αν λειτουργούσε η Βουλή σαν Βουλή και όχι σαν μαυσωλείο  κομμάτων, ίσως να είχαμε μια λύση. Τώρα όμως τι θα προσφέρει άλλη μια συντεταγμένη ψηφοφορία, άλλο ένα υπουργικό, μια σύσκεψη αρχηγών, μια συγκέντρωση στην Αθήνα (δυο για να είμαστε ακριβείς, την Πέμπτη ο ΣΥΡΙΖΑ, την Παρασκευή το ΚΚΕ - μην συμπέσουμε και σφαχτούμε). Άλλωστε αν οι ψηφοφορίες στη Βουλή, οι νουθεσίες του Παπούλια και οι συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα, έδιναν λύσεις τώρα θα ήμαστε στην κορυφή του κόσμου και όχι στα τάρταρα.

    ΤΟΜΠΟΛΑ

    Δυστυχώς, ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε τις προθέσεις του στην ΚΟ του ΠΑΣΟΚ. Αν το είχε κάνει στην Ολομέλεια της Βουλής, θα βλέπαμε live τα σαγόνια της Αλέκας, του Αλέξη και του Φώτη να πέφτουν, τη Ντόρα, τον Καρατζαφέρη και πάνω από όλους τον Σαμαρά να ασπρίζουν από το φόβο τους.  Με μία κίνηση ματ, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ άδειασε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα της χώρας. Αισθάνεται ξένος προς αυτούς. Γι αυτό απλά τους παρέκαμψε. Σε μία τόσο κρίσιμη στιγμή για τη χώρα, θα μιλήσει απευθείας ο λαός.

    Άφωνοι όλοι. Γιατί πώς να μιλήσουν οι δελφίνοι του ΠΑΣΟΚ; Να ρίξουν την κυβέρνηση για να αποτρέψουν την προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία; Οι χθεσινοβραδινές προτροπές της Ντόρας προς τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ να ρίξουν την κυβέρνηση μη δίδοντας ψήφο εμπιστοσύνης δεν έμοιαζαν τόσο με σοβαρή αντιπολίτευση, όσο με μία κωμικά άγαρμπη επανάληψη της αποστασίας του 65 (με πρωτεργάτη τότε τον πατέρα της εναντίον του πατέρα και του παππού του νυν πρωθυπουργού, για να μη ξεχνιόμαστε).

    Πώς να μιλήσει πια για ξενοκίνητη Χούντα ή Κατοχή το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ ή ο ΛΑΟΣ, όταν τα «σκληρά και βάρβαρα αντιλαϊκά» μέτρα δεν θα επιβληθούν με το έτσι θέλω από τους ξένους ή τα ντόπια «τσιράκια» τους όπως έλεγαν; Θα μιλήσει ο λαός δεν είπαμε; Αν τα θέλουμε καλώς. Αν δεν τα θέλουμε, τα μέτρα δεν περνάνε. Απλό. Κάπως έτσι, το σύνθημα «η χούντα δεν τελείωσε το 73» από γραφικό και ιστορικά ανακριβές, είναι πια ένα σύνθημα κενό νοήματος.

    Και ο Σαμαράς; Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Αν πει ΟΧΙ, ως ευρωπαϊκό, αστικό κόμμα εξουσίας απαξιώνεται. Αντί να κάνει εύκολη κριτική για τη διαχειριστική ικανότητα του Παπανδρέου, θα είναι σαν να αρνείται τα 100 δις «κούρεμα» στο χρέος, να αρνείται τα νέα, εξασφαλισμένα δάνεια που θα πληρώνουν μισθούς και συντάξεις για χρόνια, και να τζογάρει τυχοδιωκτικά τα ρέστα του στο μαύρο, στο άγνωστο για την οικονομία και τη χώρα. Αν πει ΝΑΙ, γίνεται αυτό που πασχίζει να αποφύγει από το πρώτο Μνημόνιο. «Συνένοχος».  Όπως και να έχει, είναι πολύ ακριβό το τίμημα που καλείται να πληρώσει ο Πρόεδρος της ΝΔ, ο οποίος αγόραζε λαϊκισμό ως τώρα φτηνά. Για την επίσημη ΝΔ και τον εκπρόσωπο της, με το δημοψήφισμα ο πρωθυπουργός θέλει τάχα μου «να υποχρεώσει την κοινωνία να αποφασίσει ανάμεσα στον φόβο της και τον θυμό της». Για τη ΝΔ, ο Έλληνας ψηφίζει με το συναίσθημα. Ή φοβάται ή θυμώνει. Δεν σκέφτεται. Αποκλείεται να ψηφίσει σταθμίζοντας τα υπέρ και τα κατά. Αποκλείεται να κρίνει με λογικά επιχειρήματα. Αποκλείεται να χρησιμοποιήσει το μυαλό του; Αρνούμαι να το δεχτώ.

    Για την αντιγραφή

    Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

    ΠΟΙΗΣΗ

    τούτη η εποχή
    του εμφυλίου σπαραγμού

    δεν είναι εποχή
    για ποίηση
    κι' άλλα παρόμοια :
    σαν πάει κάτι
    να
    γραφή
    είναι
    ως αν
    να γράφονταν
    από την άλλη μεριά
    αγγελτηρίων
    θανάτου
    γι' αυτό και
    τα ποιήματά μου
    είν' τόσο πικραμένα
    (και πότε - άλλωστε - δεν είσαν;)
    κι' είναι
    - προ πάντων -
    και
    τόσο
    λίγα
    Για την αντιγραφή

    ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ.....ΣΤΗΝ ΟΛΜΕ

    Το πένθος δεν ταιριάζει στη μιξοπάρθενη ΟΛΜΕ
    που μια ζωή είναι με τα κόμματα αγκαζέ,
    φοράει βελάδα  πάντοτε  σε χρώμα αλεπουδέ
    τους κοπετούς της   τους  ακούμε τώρα βερεσέ.
    Στις παρελάσεις , αλί μας, πενθηφορεί  με ύφος κυριλέ,
    αυτή που την Παιδεία έκανε  της πλάκας και του χαβαλέ

    Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2011

    ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΗ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ

    ΚΑΒΑΦΙΚΟΝ

    Κατήντησα σχεδόν ανέστιος και πένης.

    Aυτή η μοιραία χώρα, η Ελλάς

    όλα τα χρήματά μου τα ‘φαγε:

    αυτή η μοιραία με τον άσωτό της βίο.



    Δεν είμαι πλέον νέος και με υγείαν αρίστην.

    Κάτοχος βεβαίως της ελληνικής ικανός

    (ξέρω αρκετά από Aριστοτέλη, Πλάτωνα

    και ρήτορας και ποιητάς, ό,τι κι αν πεις).

    Aπό οικονομικά δεν έχω καμίαν ιδέα,

    κι ας έχω φιλίες με πολλούς πιασμένους.

    Είμαι όμως μπασμένος κάμποσο στα διοικητικά.

    Στην Ελλάδα μένω έτη πολλά

    γνωρίζω (κ’ είναι τούτο χρήσιμον) τα εδώ:

    των πολιτικών βλέψεις, και παληανθρωπιές, και τα λοιπά.



    Όθεν φρονώ πως είμαι στα γεμάτα

    διατεθειμένος να εγκαταλείψω αυτήν την χώρα,

    την προσφιλή πατρίδα μου Ελλάδα,

    να πάω να δουλέψω εις την Γερμανίαν.



    Σ’ ό,τι δουλειά με βάλουν θα πασχίσω

    να είμαι στην χώρα εκείνην ωφέλιμος. Aυτή είν’ η πρόθεσίς μου.

    Aν πάλι μ’ εμποδίσουνε με τα συστήματά τους—

    τους ξέρουμε τους προκομένους: να τα λέμε τώρα;

    αν μ’ εμποδίσουνε, τι φταίω εγώ.



    Θ’ απευθυνθώ προς την Αγγλίαν πρώτα,

    κι αν οι μωροί εκεί δεν μ’ εκτιμήσουν,

    θα πάγω στην Αμερική.

    Κι αν οι ηλίθιοι κι αυτοί δεν με προσλάβουν,

    πηγαίνω παρευθύς στην Αυστραλία.



    Θα με θελήσει πάντως κάποια χώρα απ΄αυτές.



    Κ’ είν’ η συνείδησίς μου ήσυχη

    για το αψήφιστο της εκλογής.

    Η Ελλάς για μένα είναι μία ξένη.

    Χώρα μου πλέον θα είναι όποια

    μου γεμίζει το στομάχι και δεν με ταλαιπωρεί.

    Κατεστραμμένος άνθρωπος, τι φταίω εγώ.

    Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ.

    Aς φρόντιζαν οι σάπιοι πολιτικοί

    να με κρατούσαν αξιοπρεπή εδώ

    κι όχι σαν ένα πένητα, ένα σκυλί με ρούχα.

    Μετά χαράς θα έμενα εις την πατρίδα.


    ΟΡΙΖΟΝΤΙΑ ΜΕΤΡΑ

    Το πρόβλημα με τα οριζόντια μέτρα δεν είναι μόνο η αδικία τους. Είναι και η αναποτελεσματικότητά τους. Δεν αναφερόμαστε μόνο στις μπαγαποντιές των υπουργών, που βρίσκουν χιλιάδες τρόπους ν’ αναπληρώνουν τη μείωση των εισοδημάτων των δημοσίων υπαλλήλων, ούτε στην αναποτελεσματικότητα των κρατικών μηχανισμών να τα εφαρμόσουν. Το βασικότερο πρόβλημα των οριζόντιων μέτρων είναι ότι αναπαράγουν το ίδιο σύστημα σε χαμηλότερο επίπεδο. Δεν αλλάζουν τη χώρα, απλώς τη φτωχαίνουν.

    Φυσικά, μπορούμε να καταλάβουμε τη λήψη οριζόντιων μέτρων την εποχή του πρώτου πανικού, όταν έπρεπε να δείξουμε ότι μειώνουμε το έλλειμμα σε μια νύχτα, για να μη μας πνίξει η ορμή των αγορών. Το κάναμε και δεν πέτυχε. Οι αγορές συνέχισαν να μη μας εμπιστεύονται, με αποτέλεσμα τώρα να ζούμε διασωληνωμένοι από τα λεφτά των εταίρων μας. Σήμερα, όμως, και με δεδομένο ότι δεν κινδυνεύουμε να χρεοκοπήσουμε τυπικώς, δεν υπάρχει δικαιολογία. Ούτε καν κοινωνική. Αντί να πληρώνουμε στρατιές άεργων δημόσιων υπαλλήλων, ας τους βοηθήσουμε να αλλάξουν δουλειά. Αντί η κυβέρνηση να αναπαράγει το ίδιο σύστημα με χαμηλότερες αμοιβές, οφείλει στον χρόνο που της απομένει να το αλλάξει.

    Αυτό βασικά σημαίνει τρία πράγματα. Αποκρατικοποιήσεις, κλείσιμο άχρηστων οργανισμών και φορέων του Δημοσίου και απελευθέρωση της αγοράς. Αυτό είναι το λογικό και αυτό προβλέπει το μνημόνιο. Αντί να κόβεις από όλους λίγα, να κόψεις ολόκληρα κομμάτια του κράτους που δεν χρειάζεσαι -ή, έστω, χρειάζεσαι λιγότερο. Αντί να επιδοτείς τους νέους να ανοίξουν ένα μαγαζί είναι καλύτερο να τους επιτρέψεις κατ’ αρχήν να δραστηριοποιηθούν εκεί που θέλουν.

    Αυτό προϋποθέτει αλλαγή τρόπου σκέψης. Αντί ο υπουργός Οικονομικών να ψάχνει για «δίκαια» μέτρα, να εφαρμόσει αποτελεσματικά μέτρα. Αντί να έχει ως μόνο μέλημα τον επιμερισμό του κόστους σε όλους, να πάρει εκείνα τα μέτρα που θα φέρουν πραγματική ανάπτυξη για όλους. Αντί η κυβέρνηση να αναπαράγει χαμηλότερα (έστω με «δίκαιο τρόπο») το ίδιο σύστημα που παράγει ζημίες και αδικία, οφείλει να το αλλάξει. Χωρίς αποκρατικοποιήσεις, μείωση του δημόσιου τομέα, απελευθέρωση των αγορών, η κυβέρνηση απλώς κάνει βόλτες με τον πίθο των Δαναΐδων. Και με λιγότερο νερό σε κάθε γύρισμα.

    Για την αντιγραφη

    Σάββατο 30 Απριλίου 2011

    ΠΕΛΑΤΕΣ......

    Το βασικό επιχείρημα που διατύπωσε η συνδικαλιστική ηγεσία της ΓΕΝΟΠ– ΔΕΗ, μετά την έκθεση του συνδικάτου από τη ΔΕΗ με 31,2 εκατ. ευρώ στα χρόνια 1999–2010, ήταν απλό: «Μα η χρηματοδότηση της ΓΕΝΟΠ από τη ΔΕΗ γίνεται αδιατάρακτα επί 27 χρόνια». Ο εστί μεθερμηνευόμενον, τι σας έπιασε τώρα και τα σκαλίζετε, αφού πρόκειται για κεκτημένα, για έθιμα, για παράδοση, για νομιμοποίηση εκ χρησικτησίας, ή περίπου. Κι έπειτα άρχισαν τα συνήθη: «Δεν είναι τυχαίο που γίνονται τώρα οι αποκαλύψεις, κάποια πλεκτάνη στήνεται» κ.ο.κ.

    Οτι και παχνίδια στήνονται και σχέδια εκποιήσεως υπάρχουν, εύκολα το υποψιάζεται κανείς και λογικότατα το υποθέτει. Αυτό όμως δεν αναιρεί την ιστορία (την εικοσιεφτάχρονη ιστορία του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού) ούτε νομιμοποιεί αναδρομικά ό,τι συνέβη. Ακόμα δηλαδή κι αν τώρα τρέχουν τα σενάρια της εκποίησης της ΔΕΗ υπέρ των καιροφυλακτούντων «επενδυτών», αυτό δεν δίνει εκ των υστέρων επαναστατικό χαρακτήρα στις εκδρομές πολυτελείας και δεν εξυψώνει σε αντιστασιακούς μυστικούς δείπνους τα πλουσιοπάροχα πάρτι. Αντίθετα, η ευθεία παραδοχή ότι για πάνω από ένα τέταρτο του αιώνα, με ποικίλες κυβερνήσεις και πέντ’-έξι πρωθυπουργούς διαφόρων αντιλήψεων, το έθιμο συνεχιζόταν ακωλύτως, επιβεβαιώνει ότι άσχετα με το χρώμα του κόμματος που κυβερνά, το δόγμα παραμένει ένα: κόμμα = κράτος, Δημόσιο = τιμάριο, κοινωνία = πελατεία και, βέβαια, συνδικαλισμός κορυφής = κυβερνητικός βραχίονας.

    Το εκ «χρησικτησίας» δικαίωμα που επικαλείται ο κ. Ν. Φωτόπουλος, εύκολα μπορούν να το διεκδικήσουν και πολλοί άλλοι. Αίφνης, όσοι έχουν να πληρώσουν φόρους όχι μόνο 27 χρόνια αλλά 37, γιατί να υποχρεωθούν τώρα να «ματώσουν»; Και γιατί να πληρώσουν οι ιδιοκτήτες ημιαιωνόβιων αυθαιρέτων, αντί να απαιτήσουν να τοποθετηθεί επιτέλους ο ανδριάντας του άγνωστου αυθαιρετούχου, όπως υποσχέθηκε κάποτε ένας υπουργός;

    Ετυχε να κάνω τη θητεία μου μόλις εισαγόταν το μονοτονικό. Από φόβο μην τους ξεφύγει καμιά περισπωμένη ή δασεία και οι του ΠΑΣΟΚ τους κυνηγήσουν σαν αντιδραστικούς, οι αξιωματικοί έβρισκαν τίποτα γραμματιζούμενους, τους έδιναν τις επίσημες αναφορές τους κι αυτοί με το διορθωτικό αντί όπλου έσβηναν τα πνεύματα του πονηρού. Ενα από τα έγγραφα που μου είχαν δώσει προς διόρθωση επιγραφόταν «Κατάλογος συγκεντρωθέντων ταυτοτήτων». Τυπολάτρης εγώ, ανέφερα ευπειθώς στον συνταγματάρχη ότι η ταυτότητα είναι γένους θηλυκού, άρα πρέπει να γράψουμε «συγκεντρωθεισών». «Τι ’ναι αυτά που λες», άστραψε και βρόντηξε. «Εμείς στο ΓΕΣ το ’χουμε έτσι δεκαετίες τώρα, δεν θα μας τα χαλάσουν όλα οι κομμουνιστές». Βουνό το δίκιο του, δεν λέω. Και κυρίως βουνό η ισχύς του. Περίπου δηλαδή ό,τι συμβαίνει με όλα τα «πατροπαράδοτα» προνόμια και τις πάππου προς πάππου αυθαιρεσίες.

    Για την αντιγραφή

    Ο ΣΙΔΗΡΟΥΣ ΝΟΜΟΣ.....

    Σεβάσμιος καθηγητής της οικονομικής έλεγε στους φοιτητές του τη δεκαετία του ’80: «Μην μπερδεύεστε με τις περίτεχνες εξισώσεις και τις περιττές φιοριτούρες στην οικονομική επιστήμη. Η οικονομία είναι κατ’ ουσία μια εξίσωση: παραγωγή ίσον κατανάλωση συν επένδυση. Ολα τ’ άλλα -ισοζύγια, δάνεια τόκοι, αποδόσεις κεφαλαίου, μοχλεύσεις κ.λπ.- είναι το εποικοδόμημα. Χρήσιμα για την απασχόληση των οικονομολόγων, αλλά στο τέλος της ημέρας θα βρείτε τον σιδηρούν νόμο της οικονομίας. Τα έσοδα πρέπει να ισούνται με τα έξοδα».
    Αυτή την απλή εξίσωση την ξέρει ατομικά κάθε νοικοκύρης. Ομως πολλοί -υπουργοί βουλευτές, συνδικαλιστές, δημοσιογράφοι κ.λπ.- υπονοούν ότι δεν λειτουργεί σε συλλογικό επίπεδο. Διακινούν διάφορες φαντασιοκοπίες ότι όσα περισσότερα λεφτά σκορπάει το κράτος, τόσα περισσότερα λεφτά θα έχει. Οτι στο τέλος του κρατικού ουράνιου τόξου υπάρχει ένα πιθάρι με χρυσό που το ονομάζουν ανάπτυξη. Φέρνουν δε ως τεκμήριο το γεγονός ότι τη χρονιά των περικοπών η οικονομία παρουσίασε ύφεση 4,5%.
    Αυτό το επιχείρημα μοιάζει με τον αφορισμό του Μαρκ Τουέιν που έλεγε «το κρεβάτι είναι το πιο επικίνδυνο μέρος του κόσμου. Το 90% των ανθρώπων πεθαίνει εκεί». Δεν στέκει διότι και το 2009 που το κράτος σκόρπισε άπειρα λεφτά (36 δισ. περισσότερα απ’ όσα εισέπραξε) πάλι ύφεση είχαμε. Αρα ακόμη και η διαδικασία τεχνητού φουσκώματος της οικονομίας, διά του κράτους, είχε φτάσει στα όριά της. Οταν το κράτος πληρώνει τους πάντες δεν έχεις ανάπτυξη. Εχεις κάτι σε ΕΣΣΔ, η οποία κάποια στιγμή καταρρέει. Τόσο απλά...
    Το «τέλος της ημέρας», όταν δηλαδή έπρεπε να εφαρμοστεί ο σιδηρούς νόμος της οικονομίας, ήρθε για την Ελλάδα τον Μάιο του 2009. Τότε τα έσοδα έπρεπε να εξισωθούν με τα έξοδα. Αποφύγαμε τον πέλεκυ του σιδηρού νόμου με τις -όπως θα έλεγε και ο σεβάσμιος καθηγητής- «φιοριτούρες» του Μνημονίου. Τα 110 δισ. που πήραμε είναι είτε επιμήκυνση του χρέους είτε αναβολή της χρεοκοπίας. Θα λειτουργήσουν ως «επιμήκυνση» αν στο μεταξύ περικόψουμε τα έξοδα στο επίπεδο των εσόδων. Θα αποδειχθούν «αναβολή της χρεοκοπίας» αν δεν το κάνουμε.
    Δυστυχώς, όμως κανείς δεν θέλει να το κάνει. Ούτε οι κυβερνητικοί ούτε οι αντιπολιτευόμενοι. Ούτε οι συνδικαλιστές ούτε οι δημοσιογράφοι που χαρακτηρίζουν κάθε μέτρο περικοπής δαπανών ως «επώδυνο». Γενικώς, αυτή η χώρα απαρτίζεται από «φίλους του λαού», οι οποίοι είναι πάντα διαθέσιμοι να ξοδέψουν τα λεφτά του λαού χωρίς δεύτερη κουβέντα. Δεν θέλουν συγχωνεύσεις σχολείων, αντιδρούν στο κλείσιμο των στρατοπέδων, δεν θέλουν περικοπές των εξωτικών επιδομάτων, φοβούνται το άνοιγμα των επαγγελμάτων. Περιμένουν κάτι μαγικό να μάς συμβεί -τώρα το λέμε «ανάπτυξη»- που να μας βγάλει από το τέλμα, ενώ εμείς είμαστε αραχτοί και προσοδούχοι.
    Το πρόβλημα είναι ότι θεωρούμε την ανάπτυξη κάτι σαν λαχείο. Οτι με κάποιον μαγικό τρόπο θα πέσουν λεφτά από τον ουρανό κι εμείς θα «αναπτυχθούμε» κυκλοφορώντας τα μεταξύ μας. Ετσι συνηθίσαμε όλα τα χρόνια, αυτά μάς λένε και διάφοροι υψηλά αμειβόμενοι ταγοί του έθνους. Αυτό πιστεύουν και διάφοροι υπουργοί, οι οποίοι αντί να συμμαζεύουν τον αχανή δημόσιο τομέα, αναπτύσσουν περίεργες αναπτυξιακές θεωρίες και διαφόρων τύπων ευαισθησίες. Δεν κατανοούν ότι ο σιδηρούς νόμος της οικονομίας θα δουλέψει έτσι κι αλλιώς και ότι η χρεοκοπία είναι μέρος του. Αν χρεοκοπήσουμε τα έξοδα θα εξισωθούν με τα έσοδα. Αναγκαστικώς και βιαίως...

    Για την αντιγραφή

    30/4/2011

    Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

    ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΠΡΟΔΙΚΗ.....

    Ευκαίρως μονάσασαν ιδών Προδίκην ικετευον,
    και των των αμβροσίων αψάμενος γονάτων,

    "Σώσον", έφην, "άνθρωπον απολλύμενον παρά μικρόν,
    και φεύγον ζωής πνεύμα συ μοι χάρισαι."
    ταύτα λέγοντος έκλαυσεν΄αποψήσασα δε δάκρυ,
    ταις τρυφεραίς ημάς χερσίν υπεξέβαλεν.

    21/4/2011


    Κυριακή 13 Μαρτίου 2011

    ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΝΩΛΗ ΡΑΣΟΥΛΗ

    Πολλές φορές βαθιά αναρωτήθηκα τριγύρω οι άνθρωποι αν μ’ αγαπούνε
    για ό,τι φαίνομαι ή αν αληθινά για ό,τι είμαι εγώ, κοντά μου ζούνε.

    Κι όμως να που δεν ξέρω ποιος εγώ, κι υποφέρω
    νιώσε με, σώσε με κι ό,τι θες στο προσφέρω.

    Είναι στιγμές σιωπής π' αναλογίστηκα τους όρκους που ’δωσα, γλυκιά μου, εσένα,
    και με τα λόγια μου για μένα πείστηκα τώρα δεν έχω πια φόβο κανένα.


    Πολλοί ορκίστηκαν πως μ’ αγαπήσανε γιατί κατάλαβαν ποιος είμαι τάχα
    και σαν τους πίστεψα μ’ εγκαταλείψανε, ανάγκη μ’ είχανε, αυτό μονάχα.

    Lejos de tí (tango)

    Oblivion

    ΚΥΡΙΑΚΗ 13/3/2011

    Πέμπτη 3 Μαρτίου 2011

    Μωρό μου

    ΑΝΕΥ ΤΙΤΛΟΥ

    Μ’ ένα επιφώνημα
    πρόδωσα τη σιωπή
    που τύλιγα όλα τα τιμαλφή.
    Σε μια παρένθεση έκλεισα
    τη προσωρινότητα που είσαι.
    Με αποσιωπητικά ζωγράφισα τα όνειρα
    που σε έβαλα να παίξεις.
    Έφυγα μ’ ένα ερωτηματικό,
    κι όταν κανείς δεν μπορούσε
    να με δει
    πέταξα την τελεία μακριά
    και με το κόμμα μετέθεσα
    μια ακόμα αλήθεια
    στα αζήτητα.

    Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

    Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

    Το πιο σημαντικό πράγμα που έχουμε μάθει
    Όσο αναφορά τα παιδιά,
    Είναι ποτέ, ΠΟΤΕ, ΠΟΤΕ να μην τα αφήνετε
    Κοντά στη συσκευή της τηλεόρασης --
    Ή ακόμα καλύτερα, απλά μην εγκαταστείσετε
    Καθόλου το ηλίθιο αυτό πράγμα.
    Σχεδόν σε όλα τα σπίτια που έχουμε βρεθεί
    Τα έχουμε δει να χάσκουν με το στόμα ανοιχτό μπροστά στην οθόνη.
     Να κρέμονται και να σουλατσάρουν γύρω της
    Και να ατενίζουν μέχρι να τους βγουν τα μάτια.
    (Την περασμένη εβδομάδα στο σπίτι κάποιου είδαμε
    Μια δωδεκάδα μάτια στο πάτωμα.)
    Κάθονται και ατενίζουν, ατενίζουν και καθονται
    Μέχρι να υπνωτιστούν από αυτήν,
    Μέχρι να είναι απολύτως μεθυσμένα
    Με όλα αυτά τα φρικαλέα σκουπίδια που σοκάρουν.
    Ω ναι, το ξέρουμε ότι τα κρατά ήρεμα
    Και δεν σκαρφαλώνουν στου παραθύρου το περβάζι,
    Δεν παλεύουν ή χτυπάνε,
    Σε αφήνουν ελεύθερο να μαγειρέψεις το φαγητό
    Και να πλύνεις τα πιάτα στο νεροχύτη --
    Αλλά σταμάτησες ποτέ να σκεφτείς,
    Να αναρωτηθείς τι ακριβώς
    Κάνει αυτό στο αγαπημένο σου βλαστάρι;
    ΣΑΠΊΖΕΙ ΤΗΝ ΛΟΓΙΚΉ ΣΤΟ ΜΥΑΛΌ!
    ΣΚΟΤΏΝΕΙ ΤΗ ΦΑΝΤΑΣΊΑ!
    ΠΝΊΓΕΙ ΚΑΙ ΓΕΜΊΖΕΙ ΤΟ ΚΕΦΆΛΙ!
    ΑΠΟΒΛΑΚΏΝΕΙ ΚΑΙ ΤΥΦΛΏΝΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΊ
    ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΊ ΠΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΉΣΕΙ
    ΜΙΑ ΦΑΝΤΑΣΊΑ, ΜΙΑ ΝΕΡΑΪΔΟΧΏΡΑ!
    Ο ΕΓΚΈΦΑΛΟΣ ΤΟΥ ΓΊΝΕΤΑΙ ΣΑΝ ΜΑΛΑΚΌ ΤΥΡΊ!
    ΟΙ ΔΥΝΆΜΕΙΣ ΤΗΣ ΣΚΈΨΗΣ ΤΟΥ ΣΚΟΥΡΙΆΖΟΥΝ ΚΑΙ ΠΑΓΏΝΟΥΝ!
    ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΊ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΊ - ΜΌΝΟ ΝΑ ΔΕΙ!
    "Εντάξει!" θα φωνάξεις. "Εντάξει!" θα πεις,
    "Αλλά αν του πάρουμε την τηλεόραση,
    Τι πρέπει να κάνουμε για να ψυχαγωγήσουμε
    Το αγαπημένο μας παιδί; Παρακαλώ εξήγησε!"
    Θα σου απαντήσουμε ρωτώντας σε,
    "Τι συνήθιζαν να κάνουν παλιότερα τα αγαπημένα;
    Πως συνήθιζαν να κρατάν τους εαυτούς τους ικανοποιημένους
    Πριν εφευρεθεί αυτό το τέρας;"
    Έχεις ξεχάσει; Δεν γνωρίζεις;
    Θα το πούμε πολύ δυνατά και αργά:
    ΣΥΝΉΘΙΖΑΝ ... ΝΑ ... ΔΙΑΒΆΖΟΥΝ! ΔΙΆΒΑΖΑΝ και ΔΙΆΒΑΖΑΝ
    ΚΑΙ ΔΙΆΒΑΖΑΝ και ΔΙΆΒΑΖΑΝ και μετά
    ...
    ΔΙΆΒΑΖΑΝ κι άλλο. Τον Μεγάλο Scott! Έκπληξη!
    Η μισή ζωή τους ήταν να διαβάζουν βιβλία!
    Τα ράφια των δωματίων τους είχαν βιβλία εν αφθονία!
    Τα βιβλία στοιβάζονταν στο πάτωμα των δωματίων τους!
    Και στην κρεβατοκάμαρα, δίπλα στο κρεβάτι,
    Άλλα βιβλία περίμεναν να διαβαστούν!
    Τόσο θαυμαστές, τέλειες, φανταστικές ιστορίες
    Για δράκους, γύφτισσες, βασίλισσες και φάλαινες
    Και νησιά με θησαυρούς, και μακρινές παραλίες
    Όπου λαθρέμποροι κωπηλατούσαν σιγανά,
    Και πειρατές φορούσαν μοβ βράκες,
    Και πλοία που αρμένιζαν και ελέφαντες, 
    Και κανίβαλοι έσκυβαν στην κατσαρόλα,
    Ανακατεύοντας κάτι που άχνιζε.
    (Μυρίζει τόσο ωραία, τι μπορεί να είναι;
    Παναγιά μου, είναι η Πηνελόπη.)
    ...
    Ω, βιβλία, τι βιβλία ξέρανε,
    αυτά τα παιδιά που ζούσαν τόσο παλιά!
    Λοιπόν παρακαλώ, παρακαλούμε, ικετεύουμε, προσευχόμαστε,
    Πετάξτε την τηλεόραση,
    Και στη θέση της μπορείτε να βάλετε
    Μια όμορφη βιβλιοθήκη στον τοίχο.
    Μετά γεμίστε τα ράφια με πολλά βιβλία,
    Αγνοώντας την βρώμικη εμφάνιση,
    Τις φωνές και τα ξεφωνητά, τα δαγκώματα και τις κλωτσιές,
    Και τα παιδιά που σε χτυπάνε με ραβδιά-
    Μην φοβάστε, επειδή σας υποσχόμαστε
    Ότι, σε μία με δύο εβδομάδες
    Που δεν θα έχουν κάτι άλλο να κάνουν,
    Θα αρχίσουν να νιώθουν την ανάγκη
    να έχουν κάτι να διαβάσουν.
    Και μόλις αρχίσουν - πω, πω!
    Θα βλέπεις  την ευτυχία να αυξάνεται σιγά-σιγά
    Και να γεμίζει τις καρδιές τους. Θα αναπτυχθούν τόσο έντονα
    Που θα απορούν τι έβρισκαν και έβλεπαν
    Σ' αυτήν την γελοία μηχανή,
    Αυτή την εμετική, ανατριχιαστική,  ακάθαρτη
    Αποκρουστική οθόνη τηλεόρασης!
    Και αργότερα, κάθε ένα παιδί
    Θα σας αγαπάει περισσότερο για αυτό που κάνατε.
     
     
    Για την αντιγραφή




    ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ

                                       Όλοι εμείς οι ζωντανοί ξοδεύουμε
    Μία ζωή, στο να τη ζούμε,
    Μια άλλη, στο να την σκεφτόμαστε.
    Και η μόνη ζωή που έχουμε
    Μοιράζεται ανάμεσα
    Στην αληθινή και την ψεύτικη
    Αλλά ποια είναι η αληθινή
    Και ποια είναι η ψεύτικη
    Κανένας δεν μπορεί να εξηγήσει.
    Και καθώς συνεχίζουμε ζώντας
    Η ζωή που σπαταλάμε είναι αυτή
    Που είναι καταδικασμένη σε σκέψη

    ΔΕΥΤΕΡΑ 28/2/11

    Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

    ΠΩΣ ΟΙ ΣΥΝΤΕΧΝΙΕΣ.....????

    ...........Κλασικό παράδειγμα τα φάρμακα και τα σούπερ μάρκετ. Όλοι φωνάζουν ότι δεν πρέπει να πουλάνε τα σούπερ μάρκετ φάρμακα. Μα πουθενά στον κόσμο δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Μόνον ο φαρμακοποιός στον πάγκο του πρέπει να διαχειρίζεται τα φάρμακα. Ο ιδιοκτήτης όμως μπορεί να είναι άλλος.
       Σε κάθε περίπτωση, η αναξιοκρατική κομματοκρατία είχε μέχρι σήμερα μια δυνατή συμμαχία με επιμέρους ομάδες της μεσαίας τάξης, τα ρετιρέ, όπως τα ονόμαζε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Οι ομάδες αυτές μέχρι σήμερα έπαιζαν κρίσιμο ρόλο, γιατί σταθεροποιούσαν το σύστημα ουδετεροποιώντας τις αντιδράσεις των μη προνομιούχων και των καταφρονεμένων. Σκεφτείτε ότι ακόμα και οι τρομερές ταραχές του Δεκεμβρίου του ’08 δεν ταρακούνησαν το πολιτικό σύστημα. Αυτό όμως τώρα κλονίζεται γιατί σταμάτησε το ελικόπτερο να ρίχνει λεφτά. Η μηχανή «κλοτσάει» γιατί δεν υπάρχει γράσο.

    Le Demarche

    Και όμως...........

    Κι όμως η αγάπη βρίσκεται
    παντού: σε αδιόρατες γωνίες
    και ρωγμές σε τοπίο
    έτοιμο να αναβλύσει,
    συχνά μαχαιρωμένη ή πατημένη
    σε καταφύγια μέσα,
    σε σχισμές του τοίχου και προσμένει
    -μικρά ερπετά αγάπης, πάντα
    έτοιμα ν΄αλλάξουν χρώμα,

    συχνά κυνηγημένη σαν άγγελος
    που τυλίγει γύρω του τον αέρα και φεύγει,
    συχνά φυλαγμένη σε γυάλινη σφαίρα
    σ΄ένα τοπίο που χιονίζει.

    Κι όμως η αγάπη μπορεί να ξεσπάσει
    ακόμα και στην τρεμόσβηστη αναλαμπή ακτίνας.
    Είναι αόρατη μέσα στο στώμα

    ακόμα κι η αγάπη που ποτέ δεν θα δει φως:
    Τα δίδυμα έμβρυα με το φωτοστέφανο του θανάτου
    καθώς αγκαλιάζονται απαλά.


    ΚΥΡΙΑΚΗ 27/2/11

    Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2011

    ΠΡΟ ΚΥΡΙΟΝ ΤΣΙΠΡΑ ...ΕΝΤΑΥΘΑ

    Μπορεί κανείς να φυλακιστεί σ’ ένα δωμάτιο με ξεκλείδωτη πόρτα, αν τυχόν η πόρτα ανοίγει προς τα μέσα και δεν του περάσει απ’ το μυαλό να τραβήξει αντί να σπρώξει.

    ΑΠΛΑ....

    Υπόθεση εργασίας: αν όλα πάνε καλά, θα ξαναζήσουμε σε μερικά χρόνια χωρίς μνημόνιο και με μια νέα ανάπτυξη δεν αποκλείεται να έχουμε καλύτερους μισθούς και καλύτερες συντάξεις.

    Αυτό που αποκλείεται όμως, τουλάχιστον για κάμποσες γενιές, είναι, αν δεν προσέξουμε, να επουλωθούν όσες θανάσιμες πληγές θα προκαλέσει στον τόπο όχι η απαραίτητη ανάπτυξη αλλά μια απερίσκεπτη αποδοχή κάθε επικίνδυνου σχεδίου βιαστικών επενδυτών.

    Απόδειξη: η Ελευσίνα, ο Ασωπός, ο θεσσαλικός κάμπος. Την Ελευσίνα, αυτή τη θαυμάσια ιστορική και πανέμορφη περιοχή, την προσφέραμε στην πρώτη (και αναγκαία) ανάπτυξη βαριάς βιομηχανίας στη χώρα. Πόσα δισεκατομμύρια θα κόστιζε τώρα η αποκατάστασή της; Δεν είναι διαφορετική ως προς τις συνέπειες η περίπτωση του Ασωπού. Και όλοι πρέπει πια να έχουν μάθει ότι πρέπει να αλλάξουν τα πάντα για να ξαναβρεί καθαρό νερό ο θεσσαλικός κάμπος.

    Αυτά τα τρία παραδείγματα δεν είναι τα μόνα. Υπάρχουν Ελευσίνες, Ασωποί και θεσσαλικοί κάμποι σε όλες τις γωνιές της χώρας. Και υπάρχει η τραγωδία της Αθήνας που παραδόθηκε και παραδίδεται συστηματικά και σήμερα στο τσιμέντοκαι που τόσες άλλες πόλεις απομιμούνται. Και υπάρχει η τραγωδία τής χωρίς όρια και πραγματικούς κανόνες οικοδόμησης των πιο όμορφων νησιών της χώρας.

    Η Ισπανία άφησε πριν από μερικές δεκαετίες τις πανέμορφες μεσογειακές ακτές της να γίνουν τσιμέντο. Φτιάχνουν τώρα εκεί δύσκολα και πολυδάπανα σχέδια κατεδάφισης «μονάδων» και αποκατάστασης του περιβάλλοντος.

    Αυτά θέλουμε; Προσπαθεί κάτι να σώσει η κυρία Μπιρμπίλη και είναι στο στόχαστρο του κάθε πολιτικάντη, έμμεσα της τρόικας και άμεσα αρκετών συναδέλφων της υπουργών. Δεν φτάνει που τα σημερινά παιδιά θα ξεπληρώνουν για χρόνια πάμπολλα τα καταναλωτικά δάνεια των γονιών τους, δεν φτάνει που θα πρέπει να δουλέψουν για μια σύνταξη περισσότερα από αυτούς, πρέπει και να μη βρίσκουν κάπου νερό και αέρα.

    Δεν υπάρχει τίποτε που να καθιστά την αναγκαία ανάπτυξη εργαλείο καταστροφής του περιβάλλοντος. Δεν το είχαν καταλάβει οι προηγούμενες γενιές και οι σημερινές το πληρώνουν ακριβά. Ισως να μην το ήξεραν. Τώρα, ξέρουν! Κι αν δεν το ξέρουν, μπορούν να το μάθουν. Θα μπορούσε ο Πρωθυπουργός, που τόσο του αρέσουν τα υπουργικά σεμινάρια, να οργανώσει ένα για τη σημασία των περιοχών «Νατούρα», να τη μάθουν ο κ. Παμπούκης και όσοι απίστευτοι βουλευτές πολέμησαν τα «δέκα στρέμματα».

    Ακουσα πολλούς βαρύγδουπους γνώστες της πολιτικής να ισχυρίζονται ότι η Μπιρμπίλη (το κυρία συχνά το ξεχνούν) συμπαθητική είναι αλλά δεν ξέρει από πολιτική. Μα, αν η πολιτική είναι αυτά που πρεσβεύουν, απλά, χαθήκαμε!

    Για την αντιγραφή

    ΣΑΒΒΑΤΟ 26/2/11

    Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

    Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

    Away from my land

    ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ......

    Mη ομιλείτε περί ενοχής, μη ομιλείτε περί ευθύνης. Όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας· όταν ριγούν και τρέμουν αι αισθήσεις, άφρων και ασεβής είναι όστις μένει μακράν, όστις δεν ορμά εις την καλήν εκστρατείαν, την βαίνουσαν επί την κατάκτησιν των απολαύσεων και των παθών.

    Όλοι οι νόμοι της ηθικής –κακώς νοημένοι, κακώς εφαρμοζόμενοι– είναι μηδέν και δεν ημπορούν να σταθούν ουδέ στιγμήν, όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.
    Mη αφήσης καμίαν σκιεράν αρετήν να σε βαστάξη. Mη πιστεύης ότι καμία υποχρέωσις σε δένει. Tο χρέος σου είναι να ενδίδης, να ενδίδης πάντοτε εις τας Eπιθυμίας, που είναι τα τελειότατα πλάσματα των τελείων θεών. Tο χρέος σου είναι να καταταχθής πιστός στρατιώτης, με απλότητα καρδίας, όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.

    Mη κλείεσαι εν τω οίκω σου και πλανάσαι με θεωρίας δικαιοσύνης, με τας περί αμοιβής προλήψεις της κακώς καμωμένης κοινωνίας. Mη λέγης, Tόσον αξίζει ο κόπος μου και τόσον οφείλω να απολαύσω. Όπως η ζωή είναι κληρονομία και δεν έκαμες τίποτε δια να την κερδίσης ως αμοιβήν, ούτω κληρονομία πρέπει να είναι και η Hδονή. Mη κλείεσαι εν τω οίκω σου· αλλά κράτει τα παράθυρα ανοικτά, ολοάνοικτα, δια να ακούσης τους πρώτους ήχους της διαβάσεως των στρατιωτών, όταν φθάνη το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.

    Mη απατηθής από τους βλασφήμους όσοι σε λέγουν ότι η υπηρεσία είναι επικίνδυνος και επίπονος. H υπηρεσία της ηδονής είναι χαρά διαρκής. Σε εξαντλεί, αλλά σε εξαντλεί με θεσπεσίας μέθας. Kαι επί τέλους όταν πέσης εις τον δρόμον, και τότε είναι η τύχη σου ζηλευτή. Όταν περάση η κηδεία σου, αι Mορφαί τας οποίας έπλασαν αι επιθυμίαι σου θα ρίψουν λείρια και ρόδα λευκά επί του φερέτρου σου, θα σε σηκώσουν εις τους ώμους των έφηβοι Θεοί του Oλύμπου, και θα σε θάψουν εις το Kοιμητήριον του Iδεώδους όπου ασπρίζουν τα μαυσωλεία της ποιήσεως.

    ΚΥΡΙΑΚΗ 20/2/2011

    Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011

    ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ ΤΟΥ....ΚΩΛΟΥ

    Ας συμφωνήσουμε ότι δεν είναι κομψό να ανακοινώνουν προθέσεις κυβερνητικής πολιτικής οι τρεις «χαμηλόβαθμοι υπάλληλοι», που θα έλεγε και η αλήστου μνήμης προηγούμενη κυβέρνηση. Αυτό και μόνο ίσως να είναι μια καλή αφορμή για να χτυπιούνται στο γυαλί και να σχίζουν τα ιμάτιά τους οι θεατρίνοι των οκτώ. Ομως μπαίνει κι ένα άλλο ζήτημα. Επί της ουσίας θα πρέπει να συζητήσουμε το θέμα; Ή θα συνεχίσουμε σ’ αυτή τη χώρα να διαλεγόμαστε με όρους τηλεκαφενείου, όπου διάφοροι θα δακρύζουν για τη χαμένη αξιοπρέπεια και άλλοι θα κλαίνε γοερά για τα ασημικά της οικογένειας;

    Μεγαλύτερο και από το οικονομικό πρόβλημα της χώρας είναι ο δημόσιος διάλογός της. Αυτός, με βασική ευθύνη των ΜΜΕ, ποτέ δεν προχωρεί στην ουσία της πολιτικής· πάντα μένει στη διαδικασία της. Ποτέ δεν συζητάμε τις προτάσεις ενός πολιτικού, πάντα «αποκαλύπτουμε» προθέσεις του. Ποτέ δεν αναλύουμε πολιτικά προγράμματα, πάντα διυλίζουμε το «σου ’πα, μου ’πες» των πολιτικών. Κάπως έτσι χρεοκόπησε η χώρα και οι τελευταίοι που το έμαθαν ήταν οι Ελληνες πολίτες. Ετσι εκπλήσσονται οι αυτοκινητιστές στο γκισέ των διοδίων: όταν ο κ. Σουφλιάς περνούσε από τη Βουλή τις συμβάσεις, τα ΜΜΕ ασχολούνταν με τις αιχμές, βολές, υπαινιγμούς κ.λπ. που άφηνε κατά του κ. Αλογοσκούφη. Η πραγματική πολιτική θάφτηκε κάτω από τόνους πολιτικού κουτσομπολιού.

    Μια κοινωνία που δεν διυλίζει τη διαδικασία, αλλά ασχολείται με την ουσία των πραγμάτων, θα έθετε αμέσως μετά τη συνέντευξη της τρόικας κάποια ερωτήματα. Υπάρχουν περιουσιακά στοιχεία 50 δισ. για να αξιοποιήσουμε; Αν υπάρχουν, πώς θα τα αξιοποιήσουμε; Μας συμφέρει να τα πουλήσουμε; Τι άλλες εναλλακτικές λύσεις έχουμε; Θα έβγαιναν στο τραπέζι αριθμοί, θα κατετίθεντο προτάσεις, θα γινόταν σκληρή αντιπαράθεση και θα καταλήγαμε σε ένα συμπέρασμα. Στην Ελλάδα, το πρωί του Σαββάτου κυκλοφόρησαν δεξιές κι αριστερές εφημερίδες με τον ίδιο τίτλο «Πωλείται η Ελλάς» και οι τηλεπαρουσιαστές έλεγαν ότι θα πουλήσουμε και τα τασάκια του Δημοσίου. Η συζήτηση για μία ακόμη φορά έγινε χωρίς στοιχεία και, κυρίως, χωρίς προηγούμενη σκέψη. Η συνθηματολογία βγήκε στο μεϊντάνι κι όποιον πάρει ο χάρος.

    Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι η πρόταση να πουλήσουμε τα τασάκια δεν είναι κακή. Ως γνωστόν το κάπνισμα απαγορεύτηκε στις δημόσιες υπηρεσίες, επομένως τα τασάκια είναι άχρηστα. Αλλά... Μήπως υπάρχουν κι άλλα άχρηστα πράγματα στον δημόσιο τομέα που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν; Κτίρια που ρημάζουν ανεκμετάλλευτα; Δημόσιες επιχειρήσεις που κινδυνεύουν να γίνουν η «Ολυμπιακή» του μέλλοντός μας; Οργανισμοί που πουλάνε χαλιά και θα απέδιδαν περισσότερα αν τους διαχειριζόταν κάποιος ιδιώτης; Εκτάσεις που χρησιμεύουν μόνο για παράνομη απόθεση απορριμμάτων;

    Δυστυχώς αυτά τα στοιχεία δεν εμφανίστηκαν το Σαββατοκύριακο του μεγάλου κλαυθμού. Αντί στοιχείων υπήρξαν δάκρυα και συνθήματα. Τα δελτία «ειδήσεων» ήταν συνέχεια των σίριαλ που αντικατέστησαν· αντί για ειδήσεις είχαν καημούς και αναστεναγμούς. Οι τηλεστάρ αντί να ενημερώνουν δάκρυζαν. Οπως κάνουν με κάθε ευκαιρία για να διατηρήσουν το lead-in από το σίριαλ που προηγείται του δελτίου.

    Για την αντιγραφή

    ΤΡΙΤΗ 15/2/2011

    Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2011

    ΚΑΙ Η ΜΥΛΩΝΟΥ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΤΗΣ......

    Το καλοκαίρι του 2002, συνιστώσες της Αριστεράς επιχείρησαν να πείσουν την ελληνική κοινωνία ότι οι κουμπουροφόροι της «17 Νοέμβρη» δεν διέπρατταν απλές δολοφονίες, αλλά έκαναν «πολιτικά εγκλήματα». Οταν μάλιστα συνελήφθησαν, δεν τους χαρακτήρισαν «κατηγορούμενους για δολοφονίες» αλλά «πολιτικούς κρατούμενους». Το γνωστό, μάλιστα, «Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα» επιμένει μέχρι και σήμερα ότι τα παιδιά με τα κουμπούρια και τα μπαζούκας απλώς έκαναν κάτι σαν πολιτική εκστρατεία, με λίγο θόρυβο παραπάνω του κανονικού.

    Σε μανιφέστο που εξέδωσε το εν λόγω Δίκτυο πριν από έναν χρόνο πληροφορεί τις «Συλλογικότητες και συντρόφους-ισσες από τον αριστερό και τον αντιεξουσιαστικό χώρο» ότι συγκρότησε τη «Δράση για την Ελευθερία», η οποία έχει στόχο «την ανάπτυξη του κινήματος αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους, που τα τελευταία χρόνια βρίσκεται σε ύφεση, ενώ οι έγκλειστοι στην ειδική πτέρυγα των Φυλακών Κορυδαλλού συνεχίζουν, περίπου οκτώ χρόνια μετά το τρομοκαλοκαίρι του 2002, να βιώνουν την κρατική αυθαιρεσία και εκδικητικότητα. Το κίνημα αλληλεγγύης (...) επείγει να ξαναβρεί το βηματισμό του και να περάσει σε μια νέα φάση, αυτή του αγώνα για την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων. Αποτελεί κοινή μας πεποίθηση ότι οι πολιτικοί κρατούμενοι είναι αγωνιστές του κινήματος και η οργάνωση για τη δράση της οποίας καταδικάστηκαν (οι περισσότεροι με έωλα ή κατασκευασμένα στοιχεία), η 17Ν, υπήρξε αντικαπιταλιστική επαναστατική οργάνωση. Θεωρούμε, λοιπόν, καθήκον μας, ανεξάρτητα από τη συμφωνία ή τη διαφωνία μας με τη δράση και τις απόψεις της 17Ν, ανεξάρτητα από τη συμφωνία ή τη διαφωνία μας με τη στάση πολιτικών κρατουμένων μετά τη σύλληψή τους, να αγωνιστούμε για την απελευθέρωσή τους, να κινητοποιηθούμε για να σταματήσουν οι διακρίσεις εις βάρος τους...».

    Αυτού του τύπου η ρητορεία με τις φανταχτερές λέξεις («πολιτικοί κρατούμενοι», «τρομοκαλοκαίρι του 2002», «αγωνιστές του κινήματος» κ. λπ.) μπολιάζει όλο και περισσότερο τον αριστερό λόγο και δεν περιορίζεται για «απελευθερωτικούς» σκοπούς, όπως είναι η αποφυλάκιση των «αγωνιστών του κινήματος» της (απλώς) «αντικαπιταλιστικής επαναστατικής οργάνωσης» «17 Νοέμβρη». Μετά κάθε διαδήλωση μαθαίνουμε ότι «Ζούμε σε αστυνομικό κράτος», όπου «βασιλεύει ο τρόμος» και γίνεται «χημικός πόλεμος» και οι «δυνάμεις καταστολής» «παραβιάζουν σωρηδόν και αδιακρίτως τα ατομικά δικαιώματα». Η παρουσία αστυνομικών στο λιμάνι, όταν οι ναυτεργάτες δεν άφηναν τα πλοία να αποπλεύσουν, χαρακτηρίστηκε «φασιστική κατοχή του Πειραιά».

    Από την άλλη, η μεγαλοστομία του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ χαρακτηρίζουν τη σημερινή εποχή «ημέρες Κατοχής», ενώ ο κ. Αλαβάνος ελάλησε ότι ο πρωθυπουργός της Ελλάδος είναι ο Πινοσέτ της Ε. Ε. επειδή έφερε το ΔΝΤ στην Ευρώπη, ενώ ο κ. Παναγιώτης Λαφαζάνης υποστήριξε ότι η κυβέρνηση (και κάποιοι άλλοι, που δεν κατονόμασε) συμπεριφέρονται «ως σύγχρονοι Κουίσλινγκ της Κομισιόν, του ΔΝΤ και των κεφαλαιαγορών».

    Η ίδια μεγαλοστομία χαρακτηρίζει και τα διάφορα κινήματα «δεν πληρώνω», τα οποία χαρακτηρίζονται συλλήβδην ως «κινήματα ανυπακοής». Ακούγονται ως επιχειρήματα το δικαίωμα στην επανάσταση του Τζον Λοκ, η «πολιτική ανυπακοή» του Χένρι Ντέιβιντ Θορό και άλλα εκτός της συγκυρίας κι εκτός της λογικής. Ο μεγάλος Βρετανός φιλόσοφος Τζον Λοκ, για παράδειγμα, έγραψε στη «Δεύτερη Πραγματεία περί Κυβερνήσεως» ότι οι άνθρωποι σύμφωνα με τον φυσικό νόμο γεννιούνται τελείως ελεύθεροι. Συναινούν να θυσιάσουν μέρος της ελευθερίας τους για να σχηματίσουν οργανωμένες κοινωνίες, αλλά αυτή η θυσία υπόκειται στους κανόνες ενός άρρητου κοινωνικού συμβολαίου. Τα άτομα υπόκεινται τη διακυβέρνηση με αντάλλαγμα την ασφάλεια και από εξωτερικές απειλές, αλλά και από απειλές στη ζωή, την ελευθερία και την ιδιοκτησία που προέρχονται από άλλα μέλη της κοινότητας. Διακυβέρνηση, όμως, χωρίς τη συναίνεση των κυβερνωμένων δεν είναι μόνο τυραννία. Αποτελεί απειλή στην ασφάλεια των ατόμων, αυτή την ασφάλεια που το κράτος πρέπει να παρέχει. Ετσι θεμελιώνεται το δικαίωμα στην επανάσταση. Ο λαός οφείλει να εξεγερθεί αμυνόμενος στην απειλή που αποτελεί μια απολυταρχική κυβέρνηση. Ο Θορό αρνήθηκε να πληρώσει έναν συγκεκριμένο φόρο, διότι δεν θέλησε να χρηματοδοτήσει με τον οβολό του ένα άδικο πόλεμο. Δεν το έκανε προς ίδιον όφελος (το πλήρωσε με βραχύβια φυλάκιση) και επίσης δεν το έκανε για τα 2,30 ευρώ των διοδίων, ούτε για το 1,40 των λεωφορείων.

    Το πρόβλημα είναι ότι αυτός ο γλωσσικός πληθωρισμός τελικώς αποκρύπτει υπαρκτά προβλήματα αντί να βοηθά στην επίλυσή τους. Υπάρχουν κρούσματα αστυνομικής αυθαιρεσίας και βίας, τα οποία όμως διά της διαρκούς καταγγελίας περνούν πλέον απαρατήρητα. Λειτουργεί ο μύθος του βοσκού με τα πρόβατα. Οταν καταγγέλλεις ως αστυνομική αυθαιρεσία την απλή επιβολή της τάξης, στο τέλος κανείς δεν ακούει τις καταγγελίες πραγματικής αυθαιρεσίας. Οταν διευρύνεις το «κίνημα του τζάμπα» παντού, κατ’ ουσίαν αποκρύπτονται τα πραγματικά προβλήματα που μπορεί να υπάρχουν με συμβάσεις παραχώρησης των εθνικών οδών, τα διόδια σε παράπλευρους δρόμους κ. λπ. Οταν μιλάς για «Πινοσέτ της Ευρώπης» κατ’ ουσία προσβάλλεις τα χιλιάδες θύματα του χιλιανού λαού που μαρτύρησαν από τις δυνάμεις του αιμοσταγούς δικτάτορα. Ο πληθωρισμός των λέξεων λειτουργεί σαν τον πληθωρισμό στην οικονομία. Διαβρώνει αξίες.

    Ο Γκαίτε κάποτε είχε γράψει πως «όταν αποτυγχάνουν οι ιδέες, χρήσιμο είναι να έχεις λέξεις». Ο διογκούμενος πληθωρισμός των χαρακτηρισμών από ένα μέρος της Αριστεράς πιθανώς να έχει να κάνει με τη συρρικνούμενη ιδεολογική της κυριαρχία.

    Η Αριστερά απήλαυσε σε ολόκληρη τη μεταπολίτευση μια απροϋπόθετη πρωτοκαθεδρία στον χώρο των ιδεών. Μπορούσε να απαξιώσει αντιπάλους ή αντίπαλα ρεύματα ιδεών με ένα μόνο επίθετο, π. χ. «φασίστας» ή, χειρότερα, «νεοφιλελεύθερος». Αυτό, όμως, ήταν και η αχίλλειος πτέρνα της. Επί πολλά έτη δεν μπόλιασε διαλεκτικά το ιδεολογικό της οπλοστάσιο (οι θέσεις της δεν αντιπαραβάλλονταν με αντιθέσεις για να προκύψουν οι νέες συνθέσεις) με αποτέλεσμα η επεξεργασία των προβλημάτων να απομακρύνεται όλο και περισσότερο από το πραγματικό. Αυτή η κυριαρχία δημιούργησε αφενός μια ιδεολογική υπεροψία και αφετέρου ένα διογκούμενο φαντασιακό σύμπαν, το οποίο όμως δεν λύνει πραγματικά προβλήματα. Οσο όμως δεν προτείνονται πραγματικές λύσεις σε πραγματικά προβλήματα, τόσο φθίνει η κυριαρχία, και όσο φθίνει η κυριαρχία τόσο επιστρατεύονται μεγαλοστομίες. Οι μεγαλοστομίες με τη σειρά τους αναδεικνύουν όλο και περισσότερο την ιδεολογική γύμνια και αρχίζει ένας σπειροειδής κύκλος με όλο και πιο ανεδαφικές θέσεις και όλο και μεγαλύτερες κουβέντες. Για να καταλήξουμε στις αφισέτες του κ. Αλαβάνου με σύνθημα: «Για να βρούνε δουλειά οι νέοι, είμαστε έτοιμοι να πάμε και φυλακή».

    Για την αντιγραφή