Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

Το πιο σημαντικό πράγμα που έχουμε μάθει
Όσο αναφορά τα παιδιά,
Είναι ποτέ, ΠΟΤΕ, ΠΟΤΕ να μην τα αφήνετε
Κοντά στη συσκευή της τηλεόρασης --
Ή ακόμα καλύτερα, απλά μην εγκαταστείσετε
Καθόλου το ηλίθιο αυτό πράγμα.
Σχεδόν σε όλα τα σπίτια που έχουμε βρεθεί
Τα έχουμε δει να χάσκουν με το στόμα ανοιχτό μπροστά στην οθόνη.
 Να κρέμονται και να σουλατσάρουν γύρω της
Και να ατενίζουν μέχρι να τους βγουν τα μάτια.
(Την περασμένη εβδομάδα στο σπίτι κάποιου είδαμε
Μια δωδεκάδα μάτια στο πάτωμα.)
Κάθονται και ατενίζουν, ατενίζουν και καθονται
Μέχρι να υπνωτιστούν από αυτήν,
Μέχρι να είναι απολύτως μεθυσμένα
Με όλα αυτά τα φρικαλέα σκουπίδια που σοκάρουν.
Ω ναι, το ξέρουμε ότι τα κρατά ήρεμα
Και δεν σκαρφαλώνουν στου παραθύρου το περβάζι,
Δεν παλεύουν ή χτυπάνε,
Σε αφήνουν ελεύθερο να μαγειρέψεις το φαγητό
Και να πλύνεις τα πιάτα στο νεροχύτη --
Αλλά σταμάτησες ποτέ να σκεφτείς,
Να αναρωτηθείς τι ακριβώς
Κάνει αυτό στο αγαπημένο σου βλαστάρι;
ΣΑΠΊΖΕΙ ΤΗΝ ΛΟΓΙΚΉ ΣΤΟ ΜΥΑΛΌ!
ΣΚΟΤΏΝΕΙ ΤΗ ΦΑΝΤΑΣΊΑ!
ΠΝΊΓΕΙ ΚΑΙ ΓΕΜΊΖΕΙ ΤΟ ΚΕΦΆΛΙ!
ΑΠΟΒΛΑΚΏΝΕΙ ΚΑΙ ΤΥΦΛΏΝΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΊ
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΊ ΠΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΉΣΕΙ
ΜΙΑ ΦΑΝΤΑΣΊΑ, ΜΙΑ ΝΕΡΑΪΔΟΧΏΡΑ!
Ο ΕΓΚΈΦΑΛΟΣ ΤΟΥ ΓΊΝΕΤΑΙ ΣΑΝ ΜΑΛΑΚΌ ΤΥΡΊ!
ΟΙ ΔΥΝΆΜΕΙΣ ΤΗΣ ΣΚΈΨΗΣ ΤΟΥ ΣΚΟΥΡΙΆΖΟΥΝ ΚΑΙ ΠΑΓΏΝΟΥΝ!
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΊ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΊ - ΜΌΝΟ ΝΑ ΔΕΙ!
"Εντάξει!" θα φωνάξεις. "Εντάξει!" θα πεις,
"Αλλά αν του πάρουμε την τηλεόραση,
Τι πρέπει να κάνουμε για να ψυχαγωγήσουμε
Το αγαπημένο μας παιδί; Παρακαλώ εξήγησε!"
Θα σου απαντήσουμε ρωτώντας σε,
"Τι συνήθιζαν να κάνουν παλιότερα τα αγαπημένα;
Πως συνήθιζαν να κρατάν τους εαυτούς τους ικανοποιημένους
Πριν εφευρεθεί αυτό το τέρας;"
Έχεις ξεχάσει; Δεν γνωρίζεις;
Θα το πούμε πολύ δυνατά και αργά:
ΣΥΝΉΘΙΖΑΝ ... ΝΑ ... ΔΙΑΒΆΖΟΥΝ! ΔΙΆΒΑΖΑΝ και ΔΙΆΒΑΖΑΝ
ΚΑΙ ΔΙΆΒΑΖΑΝ και ΔΙΆΒΑΖΑΝ και μετά
...
ΔΙΆΒΑΖΑΝ κι άλλο. Τον Μεγάλο Scott! Έκπληξη!
Η μισή ζωή τους ήταν να διαβάζουν βιβλία!
Τα ράφια των δωματίων τους είχαν βιβλία εν αφθονία!
Τα βιβλία στοιβάζονταν στο πάτωμα των δωματίων τους!
Και στην κρεβατοκάμαρα, δίπλα στο κρεβάτι,
Άλλα βιβλία περίμεναν να διαβαστούν!
Τόσο θαυμαστές, τέλειες, φανταστικές ιστορίες
Για δράκους, γύφτισσες, βασίλισσες και φάλαινες
Και νησιά με θησαυρούς, και μακρινές παραλίες
Όπου λαθρέμποροι κωπηλατούσαν σιγανά,
Και πειρατές φορούσαν μοβ βράκες,
Και πλοία που αρμένιζαν και ελέφαντες, 
Και κανίβαλοι έσκυβαν στην κατσαρόλα,
Ανακατεύοντας κάτι που άχνιζε.
(Μυρίζει τόσο ωραία, τι μπορεί να είναι;
Παναγιά μου, είναι η Πηνελόπη.)
...
Ω, βιβλία, τι βιβλία ξέρανε,
αυτά τα παιδιά που ζούσαν τόσο παλιά!
Λοιπόν παρακαλώ, παρακαλούμε, ικετεύουμε, προσευχόμαστε,
Πετάξτε την τηλεόραση,
Και στη θέση της μπορείτε να βάλετε
Μια όμορφη βιβλιοθήκη στον τοίχο.
Μετά γεμίστε τα ράφια με πολλά βιβλία,
Αγνοώντας την βρώμικη εμφάνιση,
Τις φωνές και τα ξεφωνητά, τα δαγκώματα και τις κλωτσιές,
Και τα παιδιά που σε χτυπάνε με ραβδιά-
Μην φοβάστε, επειδή σας υποσχόμαστε
Ότι, σε μία με δύο εβδομάδες
Που δεν θα έχουν κάτι άλλο να κάνουν,
Θα αρχίσουν να νιώθουν την ανάγκη
να έχουν κάτι να διαβάσουν.
Και μόλις αρχίσουν - πω, πω!
Θα βλέπεις  την ευτυχία να αυξάνεται σιγά-σιγά
Και να γεμίζει τις καρδιές τους. Θα αναπτυχθούν τόσο έντονα
Που θα απορούν τι έβρισκαν και έβλεπαν
Σ' αυτήν την γελοία μηχανή,
Αυτή την εμετική, ανατριχιαστική,  ακάθαρτη
Αποκρουστική οθόνη τηλεόρασης!
Και αργότερα, κάθε ένα παιδί
Θα σας αγαπάει περισσότερο για αυτό που κάνατε.
 
 
Για την αντιγραφή




ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ

                                   Όλοι εμείς οι ζωντανοί ξοδεύουμε
Μία ζωή, στο να τη ζούμε,
Μια άλλη, στο να την σκεφτόμαστε.
Και η μόνη ζωή που έχουμε
Μοιράζεται ανάμεσα
Στην αληθινή και την ψεύτικη
Αλλά ποια είναι η αληθινή
Και ποια είναι η ψεύτικη
Κανένας δεν μπορεί να εξηγήσει.
Και καθώς συνεχίζουμε ζώντας
Η ζωή που σπαταλάμε είναι αυτή
Που είναι καταδικασμένη σε σκέψη

ΔΕΥΤΕΡΑ 28/2/11

Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

ΠΩΣ ΟΙ ΣΥΝΤΕΧΝΙΕΣ.....????

...........Κλασικό παράδειγμα τα φάρμακα και τα σούπερ μάρκετ. Όλοι φωνάζουν ότι δεν πρέπει να πουλάνε τα σούπερ μάρκετ φάρμακα. Μα πουθενά στον κόσμο δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Μόνον ο φαρμακοποιός στον πάγκο του πρέπει να διαχειρίζεται τα φάρμακα. Ο ιδιοκτήτης όμως μπορεί να είναι άλλος.
   Σε κάθε περίπτωση, η αναξιοκρατική κομματοκρατία είχε μέχρι σήμερα μια δυνατή συμμαχία με επιμέρους ομάδες της μεσαίας τάξης, τα ρετιρέ, όπως τα ονόμαζε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Οι ομάδες αυτές μέχρι σήμερα έπαιζαν κρίσιμο ρόλο, γιατί σταθεροποιούσαν το σύστημα ουδετεροποιώντας τις αντιδράσεις των μη προνομιούχων και των καταφρονεμένων. Σκεφτείτε ότι ακόμα και οι τρομερές ταραχές του Δεκεμβρίου του ’08 δεν ταρακούνησαν το πολιτικό σύστημα. Αυτό όμως τώρα κλονίζεται γιατί σταμάτησε το ελικόπτερο να ρίχνει λεφτά. Η μηχανή «κλοτσάει» γιατί δεν υπάρχει γράσο.

Le Demarche

Και όμως...........

Κι όμως η αγάπη βρίσκεται
παντού: σε αδιόρατες γωνίες
και ρωγμές σε τοπίο
έτοιμο να αναβλύσει,
συχνά μαχαιρωμένη ή πατημένη
σε καταφύγια μέσα,
σε σχισμές του τοίχου και προσμένει
-μικρά ερπετά αγάπης, πάντα
έτοιμα ν΄αλλάξουν χρώμα,

συχνά κυνηγημένη σαν άγγελος
που τυλίγει γύρω του τον αέρα και φεύγει,
συχνά φυλαγμένη σε γυάλινη σφαίρα
σ΄ένα τοπίο που χιονίζει.

Κι όμως η αγάπη μπορεί να ξεσπάσει
ακόμα και στην τρεμόσβηστη αναλαμπή ακτίνας.
Είναι αόρατη μέσα στο στώμα

ακόμα κι η αγάπη που ποτέ δεν θα δει φως:
Τα δίδυμα έμβρυα με το φωτοστέφανο του θανάτου
καθώς αγκαλιάζονται απαλά.


ΚΥΡΙΑΚΗ 27/2/11

Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2011

ΠΡΟ ΚΥΡΙΟΝ ΤΣΙΠΡΑ ...ΕΝΤΑΥΘΑ

Μπορεί κανείς να φυλακιστεί σ’ ένα δωμάτιο με ξεκλείδωτη πόρτα, αν τυχόν η πόρτα ανοίγει προς τα μέσα και δεν του περάσει απ’ το μυαλό να τραβήξει αντί να σπρώξει.

ΑΠΛΑ....

Υπόθεση εργασίας: αν όλα πάνε καλά, θα ξαναζήσουμε σε μερικά χρόνια χωρίς μνημόνιο και με μια νέα ανάπτυξη δεν αποκλείεται να έχουμε καλύτερους μισθούς και καλύτερες συντάξεις.

Αυτό που αποκλείεται όμως, τουλάχιστον για κάμποσες γενιές, είναι, αν δεν προσέξουμε, να επουλωθούν όσες θανάσιμες πληγές θα προκαλέσει στον τόπο όχι η απαραίτητη ανάπτυξη αλλά μια απερίσκεπτη αποδοχή κάθε επικίνδυνου σχεδίου βιαστικών επενδυτών.

Απόδειξη: η Ελευσίνα, ο Ασωπός, ο θεσσαλικός κάμπος. Την Ελευσίνα, αυτή τη θαυμάσια ιστορική και πανέμορφη περιοχή, την προσφέραμε στην πρώτη (και αναγκαία) ανάπτυξη βαριάς βιομηχανίας στη χώρα. Πόσα δισεκατομμύρια θα κόστιζε τώρα η αποκατάστασή της; Δεν είναι διαφορετική ως προς τις συνέπειες η περίπτωση του Ασωπού. Και όλοι πρέπει πια να έχουν μάθει ότι πρέπει να αλλάξουν τα πάντα για να ξαναβρεί καθαρό νερό ο θεσσαλικός κάμπος.

Αυτά τα τρία παραδείγματα δεν είναι τα μόνα. Υπάρχουν Ελευσίνες, Ασωποί και θεσσαλικοί κάμποι σε όλες τις γωνιές της χώρας. Και υπάρχει η τραγωδία της Αθήνας που παραδόθηκε και παραδίδεται συστηματικά και σήμερα στο τσιμέντοκαι που τόσες άλλες πόλεις απομιμούνται. Και υπάρχει η τραγωδία τής χωρίς όρια και πραγματικούς κανόνες οικοδόμησης των πιο όμορφων νησιών της χώρας.

Η Ισπανία άφησε πριν από μερικές δεκαετίες τις πανέμορφες μεσογειακές ακτές της να γίνουν τσιμέντο. Φτιάχνουν τώρα εκεί δύσκολα και πολυδάπανα σχέδια κατεδάφισης «μονάδων» και αποκατάστασης του περιβάλλοντος.

Αυτά θέλουμε; Προσπαθεί κάτι να σώσει η κυρία Μπιρμπίλη και είναι στο στόχαστρο του κάθε πολιτικάντη, έμμεσα της τρόικας και άμεσα αρκετών συναδέλφων της υπουργών. Δεν φτάνει που τα σημερινά παιδιά θα ξεπληρώνουν για χρόνια πάμπολλα τα καταναλωτικά δάνεια των γονιών τους, δεν φτάνει που θα πρέπει να δουλέψουν για μια σύνταξη περισσότερα από αυτούς, πρέπει και να μη βρίσκουν κάπου νερό και αέρα.

Δεν υπάρχει τίποτε που να καθιστά την αναγκαία ανάπτυξη εργαλείο καταστροφής του περιβάλλοντος. Δεν το είχαν καταλάβει οι προηγούμενες γενιές και οι σημερινές το πληρώνουν ακριβά. Ισως να μην το ήξεραν. Τώρα, ξέρουν! Κι αν δεν το ξέρουν, μπορούν να το μάθουν. Θα μπορούσε ο Πρωθυπουργός, που τόσο του αρέσουν τα υπουργικά σεμινάρια, να οργανώσει ένα για τη σημασία των περιοχών «Νατούρα», να τη μάθουν ο κ. Παμπούκης και όσοι απίστευτοι βουλευτές πολέμησαν τα «δέκα στρέμματα».

Ακουσα πολλούς βαρύγδουπους γνώστες της πολιτικής να ισχυρίζονται ότι η Μπιρμπίλη (το κυρία συχνά το ξεχνούν) συμπαθητική είναι αλλά δεν ξέρει από πολιτική. Μα, αν η πολιτική είναι αυτά που πρεσβεύουν, απλά, χαθήκαμε!

Για την αντιγραφή

ΣΑΒΒΑΤΟ 26/2/11

Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

Away from my land

ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ......

Mη ομιλείτε περί ενοχής, μη ομιλείτε περί ευθύνης. Όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας· όταν ριγούν και τρέμουν αι αισθήσεις, άφρων και ασεβής είναι όστις μένει μακράν, όστις δεν ορμά εις την καλήν εκστρατείαν, την βαίνουσαν επί την κατάκτησιν των απολαύσεων και των παθών.

Όλοι οι νόμοι της ηθικής –κακώς νοημένοι, κακώς εφαρμοζόμενοι– είναι μηδέν και δεν ημπορούν να σταθούν ουδέ στιγμήν, όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.
Mη αφήσης καμίαν σκιεράν αρετήν να σε βαστάξη. Mη πιστεύης ότι καμία υποχρέωσις σε δένει. Tο χρέος σου είναι να ενδίδης, να ενδίδης πάντοτε εις τας Eπιθυμίας, που είναι τα τελειότατα πλάσματα των τελείων θεών. Tο χρέος σου είναι να καταταχθής πιστός στρατιώτης, με απλότητα καρδίας, όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.

Mη κλείεσαι εν τω οίκω σου και πλανάσαι με θεωρίας δικαιοσύνης, με τας περί αμοιβής προλήψεις της κακώς καμωμένης κοινωνίας. Mη λέγης, Tόσον αξίζει ο κόπος μου και τόσον οφείλω να απολαύσω. Όπως η ζωή είναι κληρονομία και δεν έκαμες τίποτε δια να την κερδίσης ως αμοιβήν, ούτω κληρονομία πρέπει να είναι και η Hδονή. Mη κλείεσαι εν τω οίκω σου· αλλά κράτει τα παράθυρα ανοικτά, ολοάνοικτα, δια να ακούσης τους πρώτους ήχους της διαβάσεως των στρατιωτών, όταν φθάνη το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.

Mη απατηθής από τους βλασφήμους όσοι σε λέγουν ότι η υπηρεσία είναι επικίνδυνος και επίπονος. H υπηρεσία της ηδονής είναι χαρά διαρκής. Σε εξαντλεί, αλλά σε εξαντλεί με θεσπεσίας μέθας. Kαι επί τέλους όταν πέσης εις τον δρόμον, και τότε είναι η τύχη σου ζηλευτή. Όταν περάση η κηδεία σου, αι Mορφαί τας οποίας έπλασαν αι επιθυμίαι σου θα ρίψουν λείρια και ρόδα λευκά επί του φερέτρου σου, θα σε σηκώσουν εις τους ώμους των έφηβοι Θεοί του Oλύμπου, και θα σε θάψουν εις το Kοιμητήριον του Iδεώδους όπου ασπρίζουν τα μαυσωλεία της ποιήσεως.

ΚΥΡΙΑΚΗ 20/2/2011

Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011

ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ ΤΟΥ....ΚΩΛΟΥ

Ας συμφωνήσουμε ότι δεν είναι κομψό να ανακοινώνουν προθέσεις κυβερνητικής πολιτικής οι τρεις «χαμηλόβαθμοι υπάλληλοι», που θα έλεγε και η αλήστου μνήμης προηγούμενη κυβέρνηση. Αυτό και μόνο ίσως να είναι μια καλή αφορμή για να χτυπιούνται στο γυαλί και να σχίζουν τα ιμάτιά τους οι θεατρίνοι των οκτώ. Ομως μπαίνει κι ένα άλλο ζήτημα. Επί της ουσίας θα πρέπει να συζητήσουμε το θέμα; Ή θα συνεχίσουμε σ’ αυτή τη χώρα να διαλεγόμαστε με όρους τηλεκαφενείου, όπου διάφοροι θα δακρύζουν για τη χαμένη αξιοπρέπεια και άλλοι θα κλαίνε γοερά για τα ασημικά της οικογένειας;

Μεγαλύτερο και από το οικονομικό πρόβλημα της χώρας είναι ο δημόσιος διάλογός της. Αυτός, με βασική ευθύνη των ΜΜΕ, ποτέ δεν προχωρεί στην ουσία της πολιτικής· πάντα μένει στη διαδικασία της. Ποτέ δεν συζητάμε τις προτάσεις ενός πολιτικού, πάντα «αποκαλύπτουμε» προθέσεις του. Ποτέ δεν αναλύουμε πολιτικά προγράμματα, πάντα διυλίζουμε το «σου ’πα, μου ’πες» των πολιτικών. Κάπως έτσι χρεοκόπησε η χώρα και οι τελευταίοι που το έμαθαν ήταν οι Ελληνες πολίτες. Ετσι εκπλήσσονται οι αυτοκινητιστές στο γκισέ των διοδίων: όταν ο κ. Σουφλιάς περνούσε από τη Βουλή τις συμβάσεις, τα ΜΜΕ ασχολούνταν με τις αιχμές, βολές, υπαινιγμούς κ.λπ. που άφηνε κατά του κ. Αλογοσκούφη. Η πραγματική πολιτική θάφτηκε κάτω από τόνους πολιτικού κουτσομπολιού.

Μια κοινωνία που δεν διυλίζει τη διαδικασία, αλλά ασχολείται με την ουσία των πραγμάτων, θα έθετε αμέσως μετά τη συνέντευξη της τρόικας κάποια ερωτήματα. Υπάρχουν περιουσιακά στοιχεία 50 δισ. για να αξιοποιήσουμε; Αν υπάρχουν, πώς θα τα αξιοποιήσουμε; Μας συμφέρει να τα πουλήσουμε; Τι άλλες εναλλακτικές λύσεις έχουμε; Θα έβγαιναν στο τραπέζι αριθμοί, θα κατετίθεντο προτάσεις, θα γινόταν σκληρή αντιπαράθεση και θα καταλήγαμε σε ένα συμπέρασμα. Στην Ελλάδα, το πρωί του Σαββάτου κυκλοφόρησαν δεξιές κι αριστερές εφημερίδες με τον ίδιο τίτλο «Πωλείται η Ελλάς» και οι τηλεπαρουσιαστές έλεγαν ότι θα πουλήσουμε και τα τασάκια του Δημοσίου. Η συζήτηση για μία ακόμη φορά έγινε χωρίς στοιχεία και, κυρίως, χωρίς προηγούμενη σκέψη. Η συνθηματολογία βγήκε στο μεϊντάνι κι όποιον πάρει ο χάρος.

Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι η πρόταση να πουλήσουμε τα τασάκια δεν είναι κακή. Ως γνωστόν το κάπνισμα απαγορεύτηκε στις δημόσιες υπηρεσίες, επομένως τα τασάκια είναι άχρηστα. Αλλά... Μήπως υπάρχουν κι άλλα άχρηστα πράγματα στον δημόσιο τομέα που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν; Κτίρια που ρημάζουν ανεκμετάλλευτα; Δημόσιες επιχειρήσεις που κινδυνεύουν να γίνουν η «Ολυμπιακή» του μέλλοντός μας; Οργανισμοί που πουλάνε χαλιά και θα απέδιδαν περισσότερα αν τους διαχειριζόταν κάποιος ιδιώτης; Εκτάσεις που χρησιμεύουν μόνο για παράνομη απόθεση απορριμμάτων;

Δυστυχώς αυτά τα στοιχεία δεν εμφανίστηκαν το Σαββατοκύριακο του μεγάλου κλαυθμού. Αντί στοιχείων υπήρξαν δάκρυα και συνθήματα. Τα δελτία «ειδήσεων» ήταν συνέχεια των σίριαλ που αντικατέστησαν· αντί για ειδήσεις είχαν καημούς και αναστεναγμούς. Οι τηλεστάρ αντί να ενημερώνουν δάκρυζαν. Οπως κάνουν με κάθε ευκαιρία για να διατηρήσουν το lead-in από το σίριαλ που προηγείται του δελτίου.

Για την αντιγραφή

ΤΡΙΤΗ 15/2/2011

Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2011

ΚΑΙ Η ΜΥΛΩΝΟΥ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΤΗΣ......

Το καλοκαίρι του 2002, συνιστώσες της Αριστεράς επιχείρησαν να πείσουν την ελληνική κοινωνία ότι οι κουμπουροφόροι της «17 Νοέμβρη» δεν διέπρατταν απλές δολοφονίες, αλλά έκαναν «πολιτικά εγκλήματα». Οταν μάλιστα συνελήφθησαν, δεν τους χαρακτήρισαν «κατηγορούμενους για δολοφονίες» αλλά «πολιτικούς κρατούμενους». Το γνωστό, μάλιστα, «Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα» επιμένει μέχρι και σήμερα ότι τα παιδιά με τα κουμπούρια και τα μπαζούκας απλώς έκαναν κάτι σαν πολιτική εκστρατεία, με λίγο θόρυβο παραπάνω του κανονικού.

Σε μανιφέστο που εξέδωσε το εν λόγω Δίκτυο πριν από έναν χρόνο πληροφορεί τις «Συλλογικότητες και συντρόφους-ισσες από τον αριστερό και τον αντιεξουσιαστικό χώρο» ότι συγκρότησε τη «Δράση για την Ελευθερία», η οποία έχει στόχο «την ανάπτυξη του κινήματος αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους, που τα τελευταία χρόνια βρίσκεται σε ύφεση, ενώ οι έγκλειστοι στην ειδική πτέρυγα των Φυλακών Κορυδαλλού συνεχίζουν, περίπου οκτώ χρόνια μετά το τρομοκαλοκαίρι του 2002, να βιώνουν την κρατική αυθαιρεσία και εκδικητικότητα. Το κίνημα αλληλεγγύης (...) επείγει να ξαναβρεί το βηματισμό του και να περάσει σε μια νέα φάση, αυτή του αγώνα για την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων. Αποτελεί κοινή μας πεποίθηση ότι οι πολιτικοί κρατούμενοι είναι αγωνιστές του κινήματος και η οργάνωση για τη δράση της οποίας καταδικάστηκαν (οι περισσότεροι με έωλα ή κατασκευασμένα στοιχεία), η 17Ν, υπήρξε αντικαπιταλιστική επαναστατική οργάνωση. Θεωρούμε, λοιπόν, καθήκον μας, ανεξάρτητα από τη συμφωνία ή τη διαφωνία μας με τη δράση και τις απόψεις της 17Ν, ανεξάρτητα από τη συμφωνία ή τη διαφωνία μας με τη στάση πολιτικών κρατουμένων μετά τη σύλληψή τους, να αγωνιστούμε για την απελευθέρωσή τους, να κινητοποιηθούμε για να σταματήσουν οι διακρίσεις εις βάρος τους...».

Αυτού του τύπου η ρητορεία με τις φανταχτερές λέξεις («πολιτικοί κρατούμενοι», «τρομοκαλοκαίρι του 2002», «αγωνιστές του κινήματος» κ. λπ.) μπολιάζει όλο και περισσότερο τον αριστερό λόγο και δεν περιορίζεται για «απελευθερωτικούς» σκοπούς, όπως είναι η αποφυλάκιση των «αγωνιστών του κινήματος» της (απλώς) «αντικαπιταλιστικής επαναστατικής οργάνωσης» «17 Νοέμβρη». Μετά κάθε διαδήλωση μαθαίνουμε ότι «Ζούμε σε αστυνομικό κράτος», όπου «βασιλεύει ο τρόμος» και γίνεται «χημικός πόλεμος» και οι «δυνάμεις καταστολής» «παραβιάζουν σωρηδόν και αδιακρίτως τα ατομικά δικαιώματα». Η παρουσία αστυνομικών στο λιμάνι, όταν οι ναυτεργάτες δεν άφηναν τα πλοία να αποπλεύσουν, χαρακτηρίστηκε «φασιστική κατοχή του Πειραιά».

Από την άλλη, η μεγαλοστομία του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ χαρακτηρίζουν τη σημερινή εποχή «ημέρες Κατοχής», ενώ ο κ. Αλαβάνος ελάλησε ότι ο πρωθυπουργός της Ελλάδος είναι ο Πινοσέτ της Ε. Ε. επειδή έφερε το ΔΝΤ στην Ευρώπη, ενώ ο κ. Παναγιώτης Λαφαζάνης υποστήριξε ότι η κυβέρνηση (και κάποιοι άλλοι, που δεν κατονόμασε) συμπεριφέρονται «ως σύγχρονοι Κουίσλινγκ της Κομισιόν, του ΔΝΤ και των κεφαλαιαγορών».

Η ίδια μεγαλοστομία χαρακτηρίζει και τα διάφορα κινήματα «δεν πληρώνω», τα οποία χαρακτηρίζονται συλλήβδην ως «κινήματα ανυπακοής». Ακούγονται ως επιχειρήματα το δικαίωμα στην επανάσταση του Τζον Λοκ, η «πολιτική ανυπακοή» του Χένρι Ντέιβιντ Θορό και άλλα εκτός της συγκυρίας κι εκτός της λογικής. Ο μεγάλος Βρετανός φιλόσοφος Τζον Λοκ, για παράδειγμα, έγραψε στη «Δεύτερη Πραγματεία περί Κυβερνήσεως» ότι οι άνθρωποι σύμφωνα με τον φυσικό νόμο γεννιούνται τελείως ελεύθεροι. Συναινούν να θυσιάσουν μέρος της ελευθερίας τους για να σχηματίσουν οργανωμένες κοινωνίες, αλλά αυτή η θυσία υπόκειται στους κανόνες ενός άρρητου κοινωνικού συμβολαίου. Τα άτομα υπόκεινται τη διακυβέρνηση με αντάλλαγμα την ασφάλεια και από εξωτερικές απειλές, αλλά και από απειλές στη ζωή, την ελευθερία και την ιδιοκτησία που προέρχονται από άλλα μέλη της κοινότητας. Διακυβέρνηση, όμως, χωρίς τη συναίνεση των κυβερνωμένων δεν είναι μόνο τυραννία. Αποτελεί απειλή στην ασφάλεια των ατόμων, αυτή την ασφάλεια που το κράτος πρέπει να παρέχει. Ετσι θεμελιώνεται το δικαίωμα στην επανάσταση. Ο λαός οφείλει να εξεγερθεί αμυνόμενος στην απειλή που αποτελεί μια απολυταρχική κυβέρνηση. Ο Θορό αρνήθηκε να πληρώσει έναν συγκεκριμένο φόρο, διότι δεν θέλησε να χρηματοδοτήσει με τον οβολό του ένα άδικο πόλεμο. Δεν το έκανε προς ίδιον όφελος (το πλήρωσε με βραχύβια φυλάκιση) και επίσης δεν το έκανε για τα 2,30 ευρώ των διοδίων, ούτε για το 1,40 των λεωφορείων.

Το πρόβλημα είναι ότι αυτός ο γλωσσικός πληθωρισμός τελικώς αποκρύπτει υπαρκτά προβλήματα αντί να βοηθά στην επίλυσή τους. Υπάρχουν κρούσματα αστυνομικής αυθαιρεσίας και βίας, τα οποία όμως διά της διαρκούς καταγγελίας περνούν πλέον απαρατήρητα. Λειτουργεί ο μύθος του βοσκού με τα πρόβατα. Οταν καταγγέλλεις ως αστυνομική αυθαιρεσία την απλή επιβολή της τάξης, στο τέλος κανείς δεν ακούει τις καταγγελίες πραγματικής αυθαιρεσίας. Οταν διευρύνεις το «κίνημα του τζάμπα» παντού, κατ’ ουσίαν αποκρύπτονται τα πραγματικά προβλήματα που μπορεί να υπάρχουν με συμβάσεις παραχώρησης των εθνικών οδών, τα διόδια σε παράπλευρους δρόμους κ. λπ. Οταν μιλάς για «Πινοσέτ της Ευρώπης» κατ’ ουσία προσβάλλεις τα χιλιάδες θύματα του χιλιανού λαού που μαρτύρησαν από τις δυνάμεις του αιμοσταγούς δικτάτορα. Ο πληθωρισμός των λέξεων λειτουργεί σαν τον πληθωρισμό στην οικονομία. Διαβρώνει αξίες.

Ο Γκαίτε κάποτε είχε γράψει πως «όταν αποτυγχάνουν οι ιδέες, χρήσιμο είναι να έχεις λέξεις». Ο διογκούμενος πληθωρισμός των χαρακτηρισμών από ένα μέρος της Αριστεράς πιθανώς να έχει να κάνει με τη συρρικνούμενη ιδεολογική της κυριαρχία.

Η Αριστερά απήλαυσε σε ολόκληρη τη μεταπολίτευση μια απροϋπόθετη πρωτοκαθεδρία στον χώρο των ιδεών. Μπορούσε να απαξιώσει αντιπάλους ή αντίπαλα ρεύματα ιδεών με ένα μόνο επίθετο, π. χ. «φασίστας» ή, χειρότερα, «νεοφιλελεύθερος». Αυτό, όμως, ήταν και η αχίλλειος πτέρνα της. Επί πολλά έτη δεν μπόλιασε διαλεκτικά το ιδεολογικό της οπλοστάσιο (οι θέσεις της δεν αντιπαραβάλλονταν με αντιθέσεις για να προκύψουν οι νέες συνθέσεις) με αποτέλεσμα η επεξεργασία των προβλημάτων να απομακρύνεται όλο και περισσότερο από το πραγματικό. Αυτή η κυριαρχία δημιούργησε αφενός μια ιδεολογική υπεροψία και αφετέρου ένα διογκούμενο φαντασιακό σύμπαν, το οποίο όμως δεν λύνει πραγματικά προβλήματα. Οσο όμως δεν προτείνονται πραγματικές λύσεις σε πραγματικά προβλήματα, τόσο φθίνει η κυριαρχία, και όσο φθίνει η κυριαρχία τόσο επιστρατεύονται μεγαλοστομίες. Οι μεγαλοστομίες με τη σειρά τους αναδεικνύουν όλο και περισσότερο την ιδεολογική γύμνια και αρχίζει ένας σπειροειδής κύκλος με όλο και πιο ανεδαφικές θέσεις και όλο και μεγαλύτερες κουβέντες. Για να καταλήξουμε στις αφισέτες του κ. Αλαβάνου με σύνθημα: «Για να βρούνε δουλειά οι νέοι, είμαστε έτοιμοι να πάμε και φυλακή».

Για την αντιγραφή

The River

ΙΚΑ-ΙΚΑ

Είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι οι γιατροί
 του ΙΚΑ απεργούν μόνο για το καλό μου,
αλλά πρέπει και αυτοί να αναγνωρίσουν
ότι έως χτες με δούλευαν κανονικά 
για το δικό τους καλό.

ΠΕΜΠΤΗ 10/2/11