Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010

louis prima just a gigolo

ΤΑ ΔΙΚΑΙΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ

Δύο πράγματα παρήγαγε αφειδώς ο τόπος και τα αναπαρήγαγε άκριτα ο Τύπος: «Δίκαια αιτήματα» και «δίκαιη οργή». Δεν υπήρξε κινητοποίηση της μεταπολίτευσης που να μην κρίθηκε δικαιολογημένη. Δεν προηγήθηκε καν ο προβληματισμός, εκείνο το ζύγισμα μεταξύ κόστους και οφέλους για το κοινωνικό σύνολο, πριν βαφτιστεί ένα αίτημα «δίκαιο». Οσοι «σηκώνουν τα πανό και ξεκινάνε έχουν εξ ορισμού την επευφημία. Για την ακρίβεια κάθε πενήντα άτομα που μαζεύονται στην Πλατεία Συντάγματος παράγουν δίκαιο. Ο,τι κι αν κάνουν, ό,τι κι αν ζητούν...
Επτακόσιες πορείες κι αποκλεισμοί δρόμων έγιναν την περασμένη χρονιά στην Αθήνα με μέσο όρο συμμετοχής πεντακόσια άτομα. Ομως σ' αυτόν τον πληθωρισμό δικαίου (που δεν γεμίζει, αλλά αποκλείει τους δρόμους) τα αιτήματα αν και «δίκαια» πολλές φορές είναι αντικρουόμενα. Ετσι «δίκαιο» χαρακτηρίζεται το αίτημα των κατοίκων της Κερατέας να μη φτιαχτεί Χώρος Υγειονομικής Ταφής Υπολειμμάτων στην περιοχή τους· «δίκαιο» είναι το αίτημα των κατοίκων πέριξ της Φυλής που δεν αντέχουν να δέχονται όλα τα απορρίμματα της Αττικής σε έναν ΧΥΤΑ· «δικαιολογημένη» είναι και η οργή των Αθηναίων οι οποίοι συχνά πυκνά μένουν με σκουπίδια στους δρόμους, επειδή η χωματερή των Ανω Λιοσίων κλείνει λόγω υπερφόρτωσης. «Δίκαιο» είναι το αίτημα της πρόωρης σύνταξης πολλών εργαζομένων, «δίκαιο» το αίτημα εργαζομένων και εργοδοτών για μείωση των εισφορών, «δικαιολογημένη» η οργή των συνταξιούχων που παίρνουν «συντάξεις πείνας».
Επειδή όμως τα πολλά «δίκια» δεν παρήγαγαν ποτέ άριστα αποτελέσματα έπρεπε να βρεθεί και κάποιο άδικο, το οποίο εξηγούσε γιατί χειροτερεύουν τα πράγματα αντί να βελτιώνονται. Ετσι κάθε κουβέντα κατέληγε σε ένα συμπέρασμα, το οποίο αναλόγως την εποχή είχε και διαφορετικό όνομα. Αλλοτε έφταιγε ο νεοφιλελευθερισμός και άλλοτε το κράτος (άλλη αντίφαση κι αυτή). Γενικώς, πάντως, έφταιγε κάποιο απρόσωπο «σύστημα». Είτε το καπιταλιστικό είτε το εγχώριο. Εσχάτως και το πολιτικό σύστημα.
Να μην παρεξηγηθούμε: φυσικά φταίει το πολιτικό σύστημα και η πολιτική τάξη για πολλά. Οχι μόνον επειδή λειτούργησε ως μια τυπική συντεχνία του Δημοσίου: φρόντισε τις απολαβές της, τις πλασματικές υπερωρίες δίκην επιδομάτων συμμετοχής σε επιτροπές και την ατιμωρησία, όπως ακριβώς γίνεται σε όλο τον δημόσιο τομέα. Κυρίως φταίει ότι πολλές φορές υιοθέτησε αυτά τα αντικρουόμενα «δίκια» και προτίμησε την αδράνεια για να μη θίξει κανένα. Είναι χαρακτηριστικό ότι κάθε φορά που έπρεπε να αντιταχθεί σε κάποιο «δίκαιο» μιας συντεχνίας, δεν εξηγούσε ότι αυτό ήταν για το κοινό καλό. Υιοθετούσε ρητορικά το «δίκιο» και πετούσε το μπαλάκι του «άδικου» σε εξωτερικούς παράγοντες. Είτε αυτό λεγόταν αγορές, είτε Ευρωπαϊκή Ενωση. Ετσι το επιχείρημα για το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων είναι το Μνημόνιο, και το επιχείρημα για τη χωροθέτηση ΧΥΤΑ είναι οι καταδίκες από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.
Η άκριτη υιοθέτηση κάθε αιτήματος και η αποπροσωποποίηση της ευθύνης σε ιμπεριαλισμούς, καπιταλισμούς, συστήματα και παρασυστήματα όχι μόνο δεν λύνει προβλήματα αλλά τα διογκώνει. Η φυσική κατάληξη αυτών των αντιλήψεων είναι η ζούγκλα. Αυτή που έζησε ο κ. Κωστής Χατζηδάκης πριν από δέκα μέρες στο κέντρο της Αθήνας. «Δικαιολογημένη» δεν χαρακτηρίστηκε και αυτή η οργή;

Για την αντιγραφή

ΤΕΤΑΡΤΗ 29/12/10

Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΕΚ ΤΟΥ ΔΝΤ.

Δρόμοι που χάθηκα

The Band

Someone like you.

Op. 47

ΨΑΧΝΩ

Ψάχνω τη δική μου σημαία
Αυτά τα ξέθωρα κουρέλια
Κάτω απ΄τον ήλιο
Έγιναν βρώμικοι επίδεσμοι
Κόλλησαν στο κορμί μου
Μπήκαν μέσα στα σπλάχνα μου

Ψάχνω τη δική μου σημαία
Μελετώ τη σύνθεση των χρωμάτων
Μελετώ πρό πάντων τη θάλασσα
Την ώρα που νυχτώνει
και δεν ξέρω πώς να την ονομάσω
Την ώρα που μαυρίζουν όλα τα όνειρα

Pride&Prejudice

Atonement

CELLO

ΣΑΒΒΑΤΟ 4/12/10

Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010

ΓΝΩΜΙΚΟΝ

Όλοι οι πόλεμοι, οι καβγάδες, οι συγκρούσεις, έχουν την προέλευσή τους στο πρωτόγονο ένστικτο να τις βγάλουμε έξω και να μετρήσουμε ποιος την έχει πιο μεγάλη.

ΚΑΛΗΜΕΡΑ 2

ΚΑΛΗΜΕΡΑ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 3/12/10

Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου 2010

Ο ΕΡΑΣΤΗΣ ΤΗΣ ΚΟΜΜΩΤΡΙΑΣ 2

Ο ΕΡΑΣΤΗΣ ΤΗΣ ΚΟΜΜΩΤΡΙΑΣ 1

ΣΚΕΨΗ....

Oι άνθρωποι με θεωρούν παράξενο. Αλλά δεν είναι έτσι. Έχω την καρδιά ενός μικρού παιδιού. Είναι σ’ ένα βάζο, πάνω στο γραφείο μου.

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ....

ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΜΕ.......

Alone in the Apartment

Dvorak

Chopin

ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ

Σε μια από τις τελευταίες του προφητείες, ο κ. Βασίλειος Μαρκεζίνης απεφάνθη, με ύφος τουλάχιστον Νουριέλ Ρουμπινί, ότι «τα νούμερα δεν βγαίνουν. Με 150% του ΑΕΠ χρέος δεν θα ξεχρεώσουμε ποτέ», υποστήριξε στη διάρκεια της διάλεξης που έδωσε στην Αίθουσα Τελετών του ΑΠΘ. Το πρώτο ερώτημα που δεν ετέθη είναι: «Σάμπως με 120% του ΑΕΠ χρέος θα ξεχρεώναμε ποτέ;» Αυτού του τύπου οι προφητείες, που κυκλοφορούν χύδην σε διάφορα μπλογκ -και ούτε καν στα καλύτερα- είναι η συνέχεια της εθνικής κινδυνολογίας με άλλα μέσα. Στην πραγματική ζωή, δηλαδή στον ρευστό κόσμο των αγορών και της πολιτικής, υπάρχουν συμφωνίες, επιμηκύνσεις και άλλες πρακτικές, με τις οποίες επιβιώναμε μέχρι σήμερα παρά το δυσβάσταχτο χρέος. Η χρεοκοπία οποιασδήποτε χώρας είναι συνάρτηση πολλών παραγόντων· ίσως και κάποιας πεταλούδας που θα πετάξει στο Τόκιο. Περίμενε, για παράδειγμα, κανείς ότι θα ήταν το Ντουμπάι μια χώρα που θα έκανε στάση πληρωμών; Σε ένα τόσο χαοτικό σύστημα καμιά γραμμική προβολή δεν δουλεύει. Οπότε οι προφητείες των μπλογκ και των σερ είναι εκ των πραγμάτων αστήρικτες.
Πέρα όμως απ’ όλα αυτά και πέρα από τις διεθνείς πολιτικές συμφωνίες που πρέπει να γίνουν, η Ελλάδα έχει ένα άλλο χρέος να εξυπηρετήσει. Δηλαδή, αν δεν χρεοκοπήσει η χώρα (κάτι που είναι και το πιθανότερο) θα πρέπει να ανεχόμαστε επί μακρόν να πληρώνουμε στα ΑΕΙ το υψηλότερο ποσοστό του ΑΕΠ σε ολόκληρο τον ΟΟΣΑ και να έχουμε τη χειρότερη ανώτατη παιδεία στον δυτικό κόσμο, συμπεριλαμβανομένης της Τουρκίας; Θα συνεχίσουμε να έχουμε αναλογικά τον μεγαλύτερο αριθμό διδασκόντων στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, κλέβοντας κατ’ ουσίαν από τις υποδομές που χρειάζονται τα παιδιά μας; Θα συνεχίσουμε να συντηρούμε αυτό το καθεστώς της διάχυτης ανομίας στους δρόμους, στα πανεπιστήμια, στις εφορίες; Θα συνεχίσουμε να παραμυθιαζόμαστε με διάφορα κόλπα δημιουργικής λογιστικής όπως είναι «το φθηνότερο ρεύμα της Ευρώπης» (χωρίς το κόστος των ρύπων), ή η χαμηλότερη κρατική επιδότηση ανά φοιτητή (με τους χιλιάδες «αιωνίους» μέσα); Θα συνεχίσουν οι πανεπιστημιακοί να διυλίζουν τους όρους του διαλόγου για τις αλλαγές, ενώ χρόνια τώρα καταπίνουν το χάλι των ελληνικών πανεπιστημίων;
Ο κίνδυνος της χρεοκοπίας, και μετά την τελευταία απόφαση του Eurogroup για την Ιρλανδία, απομακρύνεται, αλλά εμάς πρέπει να μας απασχολεί η άλλη, η καθολική χρεοκοπία της χώρας στους περισσότερους τομείς.
Πρέπει να μας απασχολεί ότι για πολλά χρόνια ευνουχίζουμε τα νέα παιδιά περνώντας τα από το μαρτύριο της παπαγαλίας στην αφασία της δημοσιοϋπαλληλίας (σ.σ.: μετά οι ίδιοι άνθρωποι στην πιο δημιουργική τους ηλικία ξοδεύουν ώρες ψάχνοντας τη νομοθεσία και κάνοντας υπολογισμούς για να βγούνε πρόωρα στην σύνταξη). Πρέπει να προβληματιστούμε για το γεγονός ότι έχουμε πληθώρα δικαστών και οι αποφάσεις βγαίνουν μετά την παρέλευση εικοσαετίας. Οτι έχουμε το πιο δαιδαλώδες νομοθετικό πλαίσιο για το περιβάλλον και ζούμε στην πιο βρόμικη χώρα της Ευρώπης.
Αυτές οι καθημερινές χρεοκοπίες κάνουν τη ζωή μας αβίωτη και πρέπει να τις διορθώσουμε. Οσο ανησυχούμε, όμως, για τη μεγάλη, παραβλέπουμε να διορθώσουμε τις μικρές. Ή μήπως είναι αυτός ο στόχος;

Για την αντιγραφή

ΤΕΤΑΡΤΗ 1/12/10