Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

ΟΟΟΟΟΟΟΟ.....Κύριος Κ

Αυτή τη στιγμή έχω πάθει αμνησία και déjà vu ταυτοχρόνως. Έχω την εντύπωση πως τον έχω ξαναξεχάσει αυτόν.

Rostropovich plays the Prelude from Bach's Cello Suite No. 1

ΑΣ ΥΠΟΘΕΣΟΥΜΕ

Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
στο μαύρο αδιέξοδο, στην άβυσσο του νου.
Ας υποθέσουμε πως ήρθανε τα δάση
μ' αυτοκρατορικήν εξάρτηση πρωινού
θριάμβου, με πουλιά, με το φως τ' ουρανού,
και με τον ήλιο όπου θα τα διαπεράσει.

Ας υποθέσουμε πως είμαστε κει πέρα,
σε χώρες άγνωστες, της δύσης, του βορρά,
ενώ πετούμε το παλτό μας στον αέρα,
οι ξένοι βλέπουνε περίεργα, σοβαρά.
Για να μας δεχθεί κάποια λαίδη τρυφερά,
έδιωξε τους υπηρέτες της ολημέρα.

Ας υποθέσουμε πως του καπέλου ο γύρος
άξαφνα εφάρδυνε, μα εστένεψαν, κολλούν,
τα παντελόνια μας και, με του πτερνιστήρος
το πρόσταγμα, χιλιάδες άλογα κινούν.
Πηγαίνουμε -- σημαίες στον άνεμο χτυπούν --
ήρωες σταυροφόροι, σωτήρες του Σωτήρος.

Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
από εκατό δρόμους, στα όρια της σιγής,
κι ας τραγουδήσουμε, -- το τραγούδι να μοιάσει
νικητήριο σάλπισμα, ξέσπασμα κραυγής --
τους πυρρούς δαίμονες, στα έγκατα της γης,
και, ψηλά, τους ανθρώπους να διασκεδάσει.

O ΑΔΗΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ .........

είπε τις, Ηράκλειτε, τεόν μόρον, ες δε με δάκρυ
ήγαγεν, εμνήσθην δ' οσσάκις αμφότεροι
ηέλιον κατεδύσαμεν, αλλά συ μεν που,
ξείν' Αλικαρνησεύ, τετράπαλαι σποδιή΄
αι δε τεαί ζώουσιν αηδόνες, ήσιν ο πάντων
αρπακτής Αΐδης ουκ επί χείρα βαλεί

Κάποιος μου ανέφερε , Ηράκλειτε, το θάνατό σου
και με πήραν τα δάκρυα. Θυμήθηκα πόσες φορές οι δυό μας βραδιάσαμε συζητώντας. Εσύ βέβαια, φίλε από την Αλικαρνασό, προ πολλού έχεις γίνει στάχτη, αλλά τα αηδόνια σου είναι ζωντανά΄αυτά
ο άρπαγας Άδης δεν μπορεί να τα βάλει στο χέρι.


Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011

ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΑΝΑΛΥΣΗ.......

Στην τελευταία μου αναλυση προσπάθησα να δείξω ότι το μέγεθος της φοροδιαφυγής είναι αποτέλεσμα της συλλογικής μας συμπεριφοράς, Έγραφα πως αυτή η χώρα δεν φαγώθηκε από καρχαρίες, αλλά από πιράνχας. Δεν κατάφερα να πείσω τους περισσότερους σχολιαστές, ίσως το ίδιο να ισχύει και για τους αναγνώστες που δεν σήκωσαν το χέρι από το mouse για να σχολιάσουν. Και όμως, από τότε που ο Πάγκαλος εκστόμισε το προκλητικό «μαζί τα φάγαμε», η θεωρία της συλλογικής ευθύνης ξεκλειδώνει όλο και περισσότερα δωμάτια με μυστικά και μπαούλα με σκελετούς.
Πιθανώς θα μου πείτε ότι η υιοθέτησή της είναι διχαστική και εξοργιστικά αφελής. Συμφωνώ. Θα πρόσθετα μάλιστα πως αυτή η συζήτηση διεξάγεται με ένα τεράστιο έλλειμμα λογικής, ολισθαίνει στις ρίζες του λαϊκισμού. Δεν μπορείς να θεωρείς τον λαό ως μία οντότητα που διακρίνεται από την κοινή της βούληση. Αυτή η απλούστευση είναι γεμάτη χυδαιότητα, ενέχει δόλο και χρησιμοποιείται για να τεκμηριωθεί το δικαίωμα λόγου εκ μέρους του λαού. Ωστόσο είτε είσαι Λαζόπουλος, είτε Σαμαράς ή Τσίπρας, η ύπαρξη σου στα κοινά προσδιορίζεται από το δικαίωμα να μιλάς εκ μέρους του λαού. Κατά μία εκδοχή, οι πολιτικολογούντες βάζουν το λόγο τους στο αυλάκι που έχει σκάψει η θρησκεία. Εκφέρουν άποψη για μία οντότητα που είναι υπεράνω όλων, ερμηνεύοντας κατά συμφέρον τη βούλησή της. Μόνο που αν αποφασίσεις να μπεις σε αυτά τα χωράφια, θα πατήσεις, θέλεις δεν θέλεις, κάποιες νάρκες με αντιφάσεις και παραλογισμούς.
Πότε είναι σοφός ο λαός; Όταν βγάζει παροιμίες ή όταν ψηφίζει; Πότε ισχύει το «ο λαός ξέρει κυρία μου» του Λαζόπουλου; Όταν βγαίνει στις πλατείες ή όταν βλέπει τουρκικά σίριαλ; Λεπτομέρειες. Οι γενικεύσεις του λαϊκισμού ισοπεδώνουν τις ενστάσεις της λογικής. Όμως όταν δέχεσαι τον λαό ως μία οντότητα, οφείλεις να απαντάς και στις αντιφάσεις που προκύπτουν. Αν ο λαός είναι σοφός και κυρίαρχος, όπως λέγεται, τότε πώς γίνεται να κάνει λάθος στην εκλογή των αντιπροσώπων του; Και αν, τελικά, είναι οι πολιτικοί αυτοί που οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή, τότε ο λαός πρέπει να είναι ή συνένοχος ή βλάκας, εξαπατηθείς κατά συρροή και επί δεκαετίες. Τελικά αν όλα έγιναν ερήμην του λαού, πώς ευσταθεί τώρα η επίκληση της βούλησης του;
Δεν βγαίνει άκρη. Και δεν βγαίνει άκρη επειδή η έννοια του λαού, όπως την αντιλαμβανόμαστε, δεν υφίσταται. Αν μάλιστα επιχειρήσετε να την προσδιορίσετε αντικειμενικά, θα τα παρατήσετε. Τι ακριβώς είναι ο λαός; Είναι απλώς το σύνολο των κατοίκων της χώρας με ελληνική ιθαγένεια; Ναι, με μια γενική ματιά αυτό είναι. Από εκεί και πέρα οι διακλαδώσεις είναι τόσες πολλές, σαν αυλακιές επάνω σε σανίδι. Είμαστε τόσο διαφορετικοί αν και έχουμε περισσότερα κοινά συμφέροντα απ' ότι απόψεις.
Ωραία. Άρα αφού ο λαός δεν έχει ένα πρόσωπο, δεν διαθέτει κοινή βούληση και άποψη, πώς είναι δυνατόν να ευσταθεί η έννοια της συλλογικής ευθύνης; Επιτρέψτε μου να επιμένω: ευσταθεί. Απλώς δεν πρόκειται για συνειδητή συμπεριφορά, αλλά για αντανακλαστική. Τείνω να πιστέψω πως ακόμα και αν φέρεις ένα μεγάλο αριθμό Σουηδών για να ζήσει ανάμεσά μας, στο τέλος θα συμπεριφερθούν όπως εμείς. Όταν έχεις απέναντί σου ένα κράτος που σε προκαλεί να το κλέψεις και να το μισήσεις, η λογική λέει πως θα ακολουθήσεις το ένστικτο σου. Είναι το κράτος που διεγείρει με αρνητικό τρόπο τα συλλογικά μας αντανακλαστικά. Είμαστε φοροφυγάδες επειδή μπορούμε να κλέψουμε την εφορία. Καμιά φορά αντιστεκόμαστε στις αδικίες ή έτσι νομίζουμε. Μπαζώνουμε τις παραλίες μας επειδή δεν υπάρχει κάποιος να μας σταματήσει. Και μας σαγηνεύει η διαφθορά γιατί ο νόμος κρατά τις αποστάσεις του. Και εδώ βέβαια έρχεται η αντίφαση και σε κυκλώνει. Ποιος ευθύνεται για αυτό το κράτος; Ποιος το έφτιαξε; Ποιος το «τρέχει»; Ποιος εκλέγει τους διαχειριστές του; Όντως το κουβάρι περί συλλογικής ευθύνης δεν ξεμπλέκεταιΕίναι σαν να ρωτάς για την κότα και το αυγό και εσύ να είσαι η κότα .

Για την αντιγραφή

Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011

Ο ....ΠΩΣ ΤΟΝ ΛΕΝΕ



Όταν έγινα δύο χρονών, είχα πραγματικά πανικοβληθεί, επειδή η ηλικία μου είχε διπλασιαστεί μέσα σε ένα χρόνο. Σκέφτηκα ότι αν αυτό συνεχιστεί, όταν θα φτάσω τα έξι, θα είμαι ενενήντα
χρονών.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ...ΑΧ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Μια τρύπα είναι αρκετή για να φτειάξεις ένα σουρωτήρι

ΚΥΝΗΓΟΣ ΤΑΛΕΝΤΩΝ ΓΙΑ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ

ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ.....ΑΧ ΒΡΕ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ

Είναι καιρός να αφήσετε τους εγωισμούς και να κοιτάξετε λίγο τον εαυτό σας.

ΤΟ ΧΑΟΣ ΣΤΑ .......ΞΕΝΑ

Στο γαλλικό κοινό τουλάχιστον πιστοποιήθηκε ότι το «Χάος» είναι ελληνική λέξη. Κι αν οι Γάλλοι τρομάζουν από το δικό τους «Le chaos» πρέπει να ’ρθούν στην Ελλάδα να δουν το αυθεντικό χάος. Οχι μόνο το οικονομικό, ούτε μόνο το πολιτικό, αλλά και το ψυχολογικό. Αυτή η διετία της βίαιης ωρίμανσης τα άλλαξε όλα. Δεν υπάρχει κάτι σταθερό να πατήσει κάποιος. Αρκεί να σκεφθούμε ότι ακόμη και οι πιο σίγουροι για το μέλλον τους άνθρωποι στον κόσμο, δηλαδή οι Ελληνες δημόσιοι υπάλληλοι, αντιμετωπίζουν τον εφιάλτη της ανεργίας.
Δεν ήταν όλοι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ που έκαναν τα επεισόδια στην Θεσσαλονίκη, άσχετα αν το συνονθύλευμα της θολής αριστεράς δίνει την ιδεολογική μουτσούνα σε βίαιες και αήθεις εκδηλώσεις. Εκτός των «μαύρων επαναστατών» υπήρχαν απλοί άνθρωποι, οι οποίοι διαμορφώνουν άποψη από απλοϊκά media και η κοσμοθεωρία τους είναι ένα αμάλγαμα ακροδεξιών και ακροαριστερών ιδεών. Ξεκόβουν επιχειρήματα από τις εκπομπές του κ. Λάκη Λαζόπουλου, ο οποίος έχει ξεκόψει φράσεις από τα δελτία ειδήσεων, και τα οποία τις έχουν ξεκόψει από ομιλίες με λιγότερο ή περισσότερο ολοκληρωμένο πολιτικό σκεπτικό. Ετσι χτίζουν συνωμοσίες, σύμφωνα με τις οποίες υπάρχουν προδότες οι οποίοι είναι οι ένοχοι για τη δύσκολη οικονομική κατάσταση που βιώνουν. Εχουν άδικο αλλά είναι και δικαιολογημένοι. Κανείς δεν τους εξηγεί· όλοι κραυγάζουν. Ακόμη και στις σοβαρές τοποθετήσεις πλεονάζουν τα επίθετα και λείπουν τα ουσιαστικά. Επίθετα που παράγουν περισσότερα επίθετα σε βάρος των επιχειρημάτων και φτάσαμε να ακούγεται η λέξη «γομάρια» στη Βουλή, άσχετα αν ατέχνως προσπάθησε να τη δικαιολογήσει ο κ. Καρατζαφέρης εξηγώντας ότι είναι ζώα μεν, αλλά με φορτίο.
Είναι δύσκολο να ζητήσει κάποιος ψυχραιμία σε μια κατάσταση που τα πάντα στροβιλίζονται, αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Πάντα υπάρχουν χειρότερα απ’ αυτά που ζούμε και δυστυχώς τα τελευταία χρόνια τα πετυχαίνουμε όλα. Πρέπει να ανακοπεί ο δρόμος προς τις κοινωνικές συγκρούσεις και το φράγμα που χρησιμοποιούσαμε όλα τα προηγούμενα χρόνια -η οικονομική ικανοποίηση δηλαδή δικαίων και άδικων αιτημάτων- δεν έχει τα λεφτά να στηριχθεί. Πρέπει να επανεκκινήσουμε κοιτώντας την κατάσταση κατάματα, θέτοντας τα προβλήματα στις πραγματικές τους διαστάσεις, ώστε να βρεθούν ρεαλιστικές λύσεις. Κι αυτό δεν μπορεί να το κάνει ο οργισμένος λαός· μόνο οι ταγοί του. Το ερώτημα είναι αν αυτοί μπορούν.

Για την αντιγραφή

Ο ΤΡΕΛΑΝΤΩΝΗΣ......

Ο Ανένδοτος σε ευρωπαϊκή τουρνέ

Ο Αντώνης «Ανένδοτος» Σαμαράς ανήγγειλε προχθές εκστρατεία εντός και εκτός Ευρώπης, με σκοπό την αναζήτηση συμμαχιών στον ωραίο αγώνα των Ελλήνων να ζουν με τα λεφτά των άλλων. Ευγενής ο σκοπός και αξιέπαινος ο πρόεδρος, αλλά γιατί να μπει στον κόπο και τα έξοδα των ταξιδιών; Ούτως ή άλλως, ακόμη και στη Γη του Πυρός να βρεθεί, πνευματικά παραμένει πάντα στην Καλαμάτα. (Και, πάντως, οι εξελίξεις στερούν από την ιδέα του κάθε σημασία...)

Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2011

ΔΕΝ ΘΑ.....

Υπάρχουν μέρες που η τηλεόραση ξυπνά μέσα μου το αντιεξουσιαστικό κτήνος. Όχι δεν θέλω να τα σπάσω – ποτέ δεν ήθελα, ούτε καν στην εφηβεία μου– μέσα μου όμως φουσκώνει, ένας πρωτόγονος θυμός. Το πρόβλημα μού το δημιουργούν κυρίως οι φάτσες των πολιτικών. Οι κοινοτοπίες τους, τα χαμόγελά τους, οι απειλές τους ή ακόμη χειρότερα οι υποσχέσεις τους. Τις τελευταίες ώρες η κατάσταση επιδεινώθηκε με «τα παλικάρια του Καραμανλή». Οι υπουργοί της γκάφας και των σκανδάλων, σιδέρωσαν τα πουκάμισα – τα καλά τους, με το μονόγραμμα - και βγήκαν να διδάξουν ήθος. Δίπλα τους μπαρουτοκαπνισμένοι αριστεροί (ή μόνο καπνισμένοι) αναγγέλλουν νέο ΕΑΜ – αυτή τη φορά εναντίον των αστικών δημοψηφισμάτων!

Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή λοιπόν. Ο Παπανδρέου εξήγγειλε δημοψήφισμα. Όπως τα εξαγγέλλει  τα πράγματα ο ΓΑΠ. Χωρίς να έχει αποφασίσει καν τα ερωτήματα. Χωρίς να έχει σκεφθεί αν η χώρα αντέχει άλλη μια τρίμηνη εκκρεμότητα. Χωρίς να έχει συζητήσει με τους κορυφαίους υπουργούς του. Χωρίς να έχει πει μια λέξη στην Κριστίν, στην Μέρκελ και τον Νικολά, τους ανθρώπους που  μας δανείζουν (και τον στηρίζουν).  Παπανδρέου εν ολίγοις. Έστω και έτσι όμως ήταν μια πρόταση που έπρεπε να συζητηθεί μήπως βρεθεί μια λύση και εκφραστεί και ο λαός. Αντί για αυτό όμως ήρθε ο αφορισμός: «Και θα αφήσουμε τον Μήτσο από τα Σούρμενα να αποφασίσει για το μέλλον 10 εκατομμυρίων Ελλήνων». Μπα! Και γιατί μπορεί ο Τζον από την Βοστώνη και δεν μπορεί ο Μήτσος από τα Σούρμενα; Γιατί δηλαδή μπορούν οι πράσινοι (και αύριο οι γαλάζιοι) τεχνοκράτες και δεν μπορεί ο Κήτσος, ο Μένιος και η Κατίγκο; Το θέτω χυδαϊστί για να σας ερεθίσω. Η Ελλάδα δεν είναι η Ελλάδα του 80. Ο γερο- Καραμανλής μας έβαλε με το ζόρι στην Ευρώπη χωρίς να μας ρωτήσει – και καλά έκανε – αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι και ο εποικισμός στο φεγγάρι το 2100 – λέμε τώρα- θα γίνει δια της μεθόδου της αποπλανήσεως. Οι Έλληνες πρέπει επιτέλους να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Ο πατερούλης που οδηγεί το Έθνος με δεμένα τα μάτια στα πράσινα λιβάδια δεν υπάρχει πια – άσε που πιστεύω ότι ποτέ δεν υπήρξε.

Και μετά υπάρχει και ένα ζήτημα κοινής λογικής. Όταν όλη η αντιπολίτευση θεωρεί τις συμφωνίες του Παπανδρέου προδοτικές και οι Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ απειλούν ότι δεν θα ψηφίσουν τις συμφωνίες αυτές, τότε ποια άλλη λύση έχει ο Παπανδρέου; Και μην μου πείτε εκλογές. Γιατί οι εκλογές στην Ελλάδα συγκαλύπτουν τις αντιθέσεις και ουδείς μιλάει για την ταμπακιέρα. Ο Αντώνης θα θυμηθεί την Πηνελόπη Δέλτα, ο Γιώργος την Κυβέλη, η Αλέκα τον Άρη, ο Σύριζα τον Τσε και κάπου εκεί θα τελειώσει η προεκλογική περίοδος. Μπλα μπλα Δημοκρατία μπλα μπλα με εκλέξατε. Και μετά ο Σαμαράς (κατά πάσα πιθανότητα) θα πει αυτό που είπε και ο Παπανδρέου το 2009. «Αλλιώς τα περίμενα αλλιώς τα βρήκα – πάρτε μερικά μέτρα στο κεφάλι και μετά συζητάμε». Τριάντα πέντε χρόνια η ίδια απάτη, δεν έχουμε βαρεθεί; Τα δημοψηφίσματα λοιπόν θα μπορούσαν να ήταν μια λύση. Ίσως όχι τον Ιανουάριο, ίσως όχι έτσι, αλλά οπωσδήποτε τώρα, στην βράση της κρίσης. Το αίτημα άλλωστε για άμεση Δημοκρατία που δειλά εκφράστηκε στις πλατείες την Άνοιξη, σε δημοψηφίσματα μεταφράζεται.

Και μετά είναι το άλλο που δεν καταλαβαίνω. Η Νέα Δημοκρατία, το ΚΚΕ, ο Σύριζα, τώρα και το ΛΑΟΣ, υποστηρίζουν ότι ο Παπανδρέου με τις αποφάσεις του προδίδει τη χώρα. Προσέξτε. Δεν λένε ότι η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου (αυτή που μας κούρεψαν τα 100 δις) είναι ετεροβαρής και θέλει προσθαφαιρέσεις. Δεν λένε ότι πρέπει να διορθωθεί, αλλά λένε, σχεδόν με ένα στόμα, ότι είναι προδοσία. Μας καλούν μάλιστα να πούμε το νέο ΟΧΙ. Ο Καρατζαφέρης θέλει να μιμηθούμε τον Μεταξά, το ΚΚΕ την Εθνική Αντίσταση και η Νέα Δημοκρατία τον Μάρκο Μπότσαρη. Αν δεν μας κάνουν πλάκα – που δεν μας κάνουν γιατί είναι σοβαρά κόμματα- τότε δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το να αποφασίσει ο λαός. «Αυτή τη συμφωνία προτείνουν οι δανειστές, τη θέλουμε ναι ή όχι»; Αν λειτουργούσε η Βουλή σαν Βουλή και όχι σαν μαυσωλείο  κομμάτων, ίσως να είχαμε μια λύση. Τώρα όμως τι θα προσφέρει άλλη μια συντεταγμένη ψηφοφορία, άλλο ένα υπουργικό, μια σύσκεψη αρχηγών, μια συγκέντρωση στην Αθήνα (δυο για να είμαστε ακριβείς, την Πέμπτη ο ΣΥΡΙΖΑ, την Παρασκευή το ΚΚΕ - μην συμπέσουμε και σφαχτούμε). Άλλωστε αν οι ψηφοφορίες στη Βουλή, οι νουθεσίες του Παπούλια και οι συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα, έδιναν λύσεις τώρα θα ήμαστε στην κορυφή του κόσμου και όχι στα τάρταρα.

    ΤΟΜΠΟΛΑ

    Δυστυχώς, ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε τις προθέσεις του στην ΚΟ του ΠΑΣΟΚ. Αν το είχε κάνει στην Ολομέλεια της Βουλής, θα βλέπαμε live τα σαγόνια της Αλέκας, του Αλέξη και του Φώτη να πέφτουν, τη Ντόρα, τον Καρατζαφέρη και πάνω από όλους τον Σαμαρά να ασπρίζουν από το φόβο τους.  Με μία κίνηση ματ, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ άδειασε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα της χώρας. Αισθάνεται ξένος προς αυτούς. Γι αυτό απλά τους παρέκαμψε. Σε μία τόσο κρίσιμη στιγμή για τη χώρα, θα μιλήσει απευθείας ο λαός.

    Άφωνοι όλοι. Γιατί πώς να μιλήσουν οι δελφίνοι του ΠΑΣΟΚ; Να ρίξουν την κυβέρνηση για να αποτρέψουν την προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία; Οι χθεσινοβραδινές προτροπές της Ντόρας προς τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ να ρίξουν την κυβέρνηση μη δίδοντας ψήφο εμπιστοσύνης δεν έμοιαζαν τόσο με σοβαρή αντιπολίτευση, όσο με μία κωμικά άγαρμπη επανάληψη της αποστασίας του 65 (με πρωτεργάτη τότε τον πατέρα της εναντίον του πατέρα και του παππού του νυν πρωθυπουργού, για να μη ξεχνιόμαστε).

    Πώς να μιλήσει πια για ξενοκίνητη Χούντα ή Κατοχή το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ ή ο ΛΑΟΣ, όταν τα «σκληρά και βάρβαρα αντιλαϊκά» μέτρα δεν θα επιβληθούν με το έτσι θέλω από τους ξένους ή τα ντόπια «τσιράκια» τους όπως έλεγαν; Θα μιλήσει ο λαός δεν είπαμε; Αν τα θέλουμε καλώς. Αν δεν τα θέλουμε, τα μέτρα δεν περνάνε. Απλό. Κάπως έτσι, το σύνθημα «η χούντα δεν τελείωσε το 73» από γραφικό και ιστορικά ανακριβές, είναι πια ένα σύνθημα κενό νοήματος.

    Και ο Σαμαράς; Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Αν πει ΟΧΙ, ως ευρωπαϊκό, αστικό κόμμα εξουσίας απαξιώνεται. Αντί να κάνει εύκολη κριτική για τη διαχειριστική ικανότητα του Παπανδρέου, θα είναι σαν να αρνείται τα 100 δις «κούρεμα» στο χρέος, να αρνείται τα νέα, εξασφαλισμένα δάνεια που θα πληρώνουν μισθούς και συντάξεις για χρόνια, και να τζογάρει τυχοδιωκτικά τα ρέστα του στο μαύρο, στο άγνωστο για την οικονομία και τη χώρα. Αν πει ΝΑΙ, γίνεται αυτό που πασχίζει να αποφύγει από το πρώτο Μνημόνιο. «Συνένοχος».  Όπως και να έχει, είναι πολύ ακριβό το τίμημα που καλείται να πληρώσει ο Πρόεδρος της ΝΔ, ο οποίος αγόραζε λαϊκισμό ως τώρα φτηνά. Για την επίσημη ΝΔ και τον εκπρόσωπο της, με το δημοψήφισμα ο πρωθυπουργός θέλει τάχα μου «να υποχρεώσει την κοινωνία να αποφασίσει ανάμεσα στον φόβο της και τον θυμό της». Για τη ΝΔ, ο Έλληνας ψηφίζει με το συναίσθημα. Ή φοβάται ή θυμώνει. Δεν σκέφτεται. Αποκλείεται να ψηφίσει σταθμίζοντας τα υπέρ και τα κατά. Αποκλείεται να κρίνει με λογικά επιχειρήματα. Αποκλείεται να χρησιμοποιήσει το μυαλό του; Αρνούμαι να το δεχτώ.

    Για την αντιγραφή