Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2011

ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΗ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ

ΚΑΒΑΦΙΚΟΝ

Κατήντησα σχεδόν ανέστιος και πένης.

Aυτή η μοιραία χώρα, η Ελλάς

όλα τα χρήματά μου τα ‘φαγε:

αυτή η μοιραία με τον άσωτό της βίο.



Δεν είμαι πλέον νέος και με υγείαν αρίστην.

Κάτοχος βεβαίως της ελληνικής ικανός

(ξέρω αρκετά από Aριστοτέλη, Πλάτωνα

και ρήτορας και ποιητάς, ό,τι κι αν πεις).

Aπό οικονομικά δεν έχω καμίαν ιδέα,

κι ας έχω φιλίες με πολλούς πιασμένους.

Είμαι όμως μπασμένος κάμποσο στα διοικητικά.

Στην Ελλάδα μένω έτη πολλά

γνωρίζω (κ’ είναι τούτο χρήσιμον) τα εδώ:

των πολιτικών βλέψεις, και παληανθρωπιές, και τα λοιπά.



Όθεν φρονώ πως είμαι στα γεμάτα

διατεθειμένος να εγκαταλείψω αυτήν την χώρα,

την προσφιλή πατρίδα μου Ελλάδα,

να πάω να δουλέψω εις την Γερμανίαν.



Σ’ ό,τι δουλειά με βάλουν θα πασχίσω

να είμαι στην χώρα εκείνην ωφέλιμος. Aυτή είν’ η πρόθεσίς μου.

Aν πάλι μ’ εμποδίσουνε με τα συστήματά τους—

τους ξέρουμε τους προκομένους: να τα λέμε τώρα;

αν μ’ εμποδίσουνε, τι φταίω εγώ.



Θ’ απευθυνθώ προς την Αγγλίαν πρώτα,

κι αν οι μωροί εκεί δεν μ’ εκτιμήσουν,

θα πάγω στην Αμερική.

Κι αν οι ηλίθιοι κι αυτοί δεν με προσλάβουν,

πηγαίνω παρευθύς στην Αυστραλία.



Θα με θελήσει πάντως κάποια χώρα απ΄αυτές.



Κ’ είν’ η συνείδησίς μου ήσυχη

για το αψήφιστο της εκλογής.

Η Ελλάς για μένα είναι μία ξένη.

Χώρα μου πλέον θα είναι όποια

μου γεμίζει το στομάχι και δεν με ταλαιπωρεί.

Κατεστραμμένος άνθρωπος, τι φταίω εγώ.

Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ.

Aς φρόντιζαν οι σάπιοι πολιτικοί

να με κρατούσαν αξιοπρεπή εδώ

κι όχι σαν ένα πένητα, ένα σκυλί με ρούχα.

Μετά χαράς θα έμενα εις την πατρίδα.


ΟΡΙΖΟΝΤΙΑ ΜΕΤΡΑ

Το πρόβλημα με τα οριζόντια μέτρα δεν είναι μόνο η αδικία τους. Είναι και η αναποτελεσματικότητά τους. Δεν αναφερόμαστε μόνο στις μπαγαποντιές των υπουργών, που βρίσκουν χιλιάδες τρόπους ν’ αναπληρώνουν τη μείωση των εισοδημάτων των δημοσίων υπαλλήλων, ούτε στην αναποτελεσματικότητα των κρατικών μηχανισμών να τα εφαρμόσουν. Το βασικότερο πρόβλημα των οριζόντιων μέτρων είναι ότι αναπαράγουν το ίδιο σύστημα σε χαμηλότερο επίπεδο. Δεν αλλάζουν τη χώρα, απλώς τη φτωχαίνουν.

Φυσικά, μπορούμε να καταλάβουμε τη λήψη οριζόντιων μέτρων την εποχή του πρώτου πανικού, όταν έπρεπε να δείξουμε ότι μειώνουμε το έλλειμμα σε μια νύχτα, για να μη μας πνίξει η ορμή των αγορών. Το κάναμε και δεν πέτυχε. Οι αγορές συνέχισαν να μη μας εμπιστεύονται, με αποτέλεσμα τώρα να ζούμε διασωληνωμένοι από τα λεφτά των εταίρων μας. Σήμερα, όμως, και με δεδομένο ότι δεν κινδυνεύουμε να χρεοκοπήσουμε τυπικώς, δεν υπάρχει δικαιολογία. Ούτε καν κοινωνική. Αντί να πληρώνουμε στρατιές άεργων δημόσιων υπαλλήλων, ας τους βοηθήσουμε να αλλάξουν δουλειά. Αντί η κυβέρνηση να αναπαράγει το ίδιο σύστημα με χαμηλότερες αμοιβές, οφείλει στον χρόνο που της απομένει να το αλλάξει.

Αυτό βασικά σημαίνει τρία πράγματα. Αποκρατικοποιήσεις, κλείσιμο άχρηστων οργανισμών και φορέων του Δημοσίου και απελευθέρωση της αγοράς. Αυτό είναι το λογικό και αυτό προβλέπει το μνημόνιο. Αντί να κόβεις από όλους λίγα, να κόψεις ολόκληρα κομμάτια του κράτους που δεν χρειάζεσαι -ή, έστω, χρειάζεσαι λιγότερο. Αντί να επιδοτείς τους νέους να ανοίξουν ένα μαγαζί είναι καλύτερο να τους επιτρέψεις κατ’ αρχήν να δραστηριοποιηθούν εκεί που θέλουν.

Αυτό προϋποθέτει αλλαγή τρόπου σκέψης. Αντί ο υπουργός Οικονομικών να ψάχνει για «δίκαια» μέτρα, να εφαρμόσει αποτελεσματικά μέτρα. Αντί να έχει ως μόνο μέλημα τον επιμερισμό του κόστους σε όλους, να πάρει εκείνα τα μέτρα που θα φέρουν πραγματική ανάπτυξη για όλους. Αντί η κυβέρνηση να αναπαράγει χαμηλότερα (έστω με «δίκαιο τρόπο») το ίδιο σύστημα που παράγει ζημίες και αδικία, οφείλει να το αλλάξει. Χωρίς αποκρατικοποιήσεις, μείωση του δημόσιου τομέα, απελευθέρωση των αγορών, η κυβέρνηση απλώς κάνει βόλτες με τον πίθο των Δαναΐδων. Και με λιγότερο νερό σε κάθε γύρισμα.

Για την αντιγραφη