ΚΑΒΑΦΙΚΟΝ

Κατήντησα σχεδόν ανέστιος και πένης.

Aυτή η μοιραία χώρα, η Ελλάς

όλα τα χρήματά μου τα ‘φαγε:

αυτή η μοιραία με τον άσωτό της βίο.

Δεν είμαι πλέον νέος και με υγείαν αρίστην.

Κάτοχος βεβαίως της ελληνικής ικανός

(ξέρω αρκετά από Aριστοτέλη, Πλάτωνα

και ρήτορας και ποιητάς, ό,τι κι αν πεις).

Aπό οικονομικά δεν έχω καμίαν ιδέα,

κι ας έχω φιλίες με πολλούς πιασμένους.

Είμαι όμως μπασμένος κάμποσο στα διοικητικά.

Στην Ελλάδα μένω έτη πολλά

γνωρίζω (κ’ είναι τούτο χρήσιμον) τα εδώ:

των πολιτικών βλέψεις, και παληανθρωπιές, και τα λοιπά.

Όθεν φρονώ πως είμαι στα γεμάτα

διατεθειμένος να εγκαταλείψω αυτήν την χώρα,

την προσφιλή πατρίδα μου Ελλάδα,

να πάω να δουλέψω εις την Γερμανίαν.

Σ’ ό,τι δουλειά με βάλουν θα πασχίσω

να είμαι στην χώρα εκείνην ωφέλιμος. Aυτή είν’ η πρόθεσίς μου.

Aν πάλι μ’ εμποδίσουνε με τα συστήματά τους—

τους ξέρουμε τους προκομένους: να τα λέμε τώρα;

αν μ’ εμποδίσουνε, τι φταίω εγώ.

Θ’ απευθυνθώ προς την Αγγλίαν πρώτα,

κι αν οι μωροί εκεί δεν μ’ εκτιμήσουν,

θα πάγω στην Αμερική.

Κι αν οι ηλίθιοι κι αυτοί δεν με προσλάβουν,

πηγαίνω παρευθύς στην Αυστραλία.

Θα με θελήσει πάντως κάποια χώρα απ΄αυτές.

Κ’ είν’ η συνείδησίς μου ήσυχη

για το αψήφιστο της εκλογής.

Η Ελλάς για μένα είναι μία ξένη.

Χώρα μου πλέον θα είναι όποια

μου γεμίζει το στομάχι και δεν με ταλαιπωρεί.

Κατεστραμμένος άνθρωπος, τι φταίω εγώ.

Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ.

Aς φρόντιζαν οι σάπιοι πολιτικοί

να με κρατούσαν αξιοπρεπή εδώ

κι όχι σαν ένα πένητα, ένα σκυλί με ρούχα.

Μετά χαράς θα έμενα εις την πατρίδα.