ΜΑΜΜΟΘΡΕΦΤΟΙ ΩΣ ΕΛΛΗΝΕΣ

Μια βαθιά ριζωμένη στη νεοελληνική κοινωνία ουτοπική διεκδίκηση είναι αυτή της προστασίας της ιδιοκτησίας και της αρρωστημένης αναπαραγωγής της μέσω του οικογενειακού θεσμού. Είναι πασιφανές πως ενώ η οικογένεια θα έπρεπε να είναι ένα παράθυρο στον κόσμο, αντί αυτού επιμένει να αποτελεί μια έγκλειστη μονάδα που συντηρεί τον εαυτό της, βασισμένη σε μια κατάπτυστη αδιαφορία για ό τι συμβαίνει έξω από αυτή, ενώ η μοναδική της επιδίωξη συνεχίζει να είναι η εξασφάλιση των μελών της. Φαίνεται λοιπόν πως το στοίχημα απεγκλωβισμού της απαιτεί αρχικά ένα ισχυρό σοκ στο ιδιοκτησιακό καθεστώς που διαιωνίζει την αντίληψη αυτού του ιδιότυπου οικογενειοκεντρισμού. Ακόμη και μια ελάχιστη εμβάθυνση στην καθομιλουμένη γλώσσα πείθει πως η χρήση κτητικών αντωνυμιών έχει μετατραπεί σε εφαρμογή αποκλειστικών, γιατί όχι και καταχρηστικών, αντωνυμιών. Επομένως χρειάζεται να βρεθούν οι τρόποι να παραχθούν νέα κοινωνικά μορφώματα, ικανά να ανταπεξέλθουν στις σύγχρονες προκλήσεις που απαιτούν ικανότητα ανοικτής διαπραγμάτευσης, αυστηρού καθορισμού των κοινωνικών προβλημάτων και υπεύθυνης δρομολόγησης λύσεων. Το πανάρχαιο θρησκευτικό ζητούμενο της αποβολής του εγωτισμού και της σύναψης με τον κόσμο μοιάζει περισσότερο επιτακτικό από ποτέ. Όμως τίποτα δεν αρθρώνεται από επίσημα χείλη, ενόσω οι διάφορες ιεραρχίες παραπαίουν εμφανέστατα ανάμεσα στη λήθη και την έλλειψη επιτευκτέων στόχων. Έτσι δεν είναι απορίας άξιο το γεγονός πως η ουσιώδης χαρά της προσφοράς, απαραίτητο στοιχείο της ανθρώπινης επαφής, καθώς και έννοιες, όπως φιλία, παρέα, έρωτας, υπάρχουν πλέον μόνο σε λεξικά που κανείς δεν αντέχει να ξεσκονίσει. Η μεταπολεμική γενιά της στέρησης και της αγωνίας για εξασφάλιση κατάφερε να συντηρήσει τους δικούς της εφιάλτες και να τους κληρονομήσει στις νεώτερες γενιές με μια μακάβρια συμβολαιογραφική πράξη απώλειας κάθε αισθήματος δικαίου και κάθε αίσθησης του ωραίου.
Οι αδύναμες κοινωνικές μονάδες φλέγονται σαν αχυρένια σκυλάκια, μες την απόγνωση και την προσπάθεια συγκράτησης ενός ανεκτού κόστους ζωής, μιας ζωής που αναλώθηκε στο πρόσκαιρο κέρδος, το μοναδικό αιτούμενο μιας παιδείας καθηλωμένης στη φλυαρία. Ίσως μια ροζ επανάσταση να γινόταν ένα ευχάριστο διάλειμμα για επαναδιαπραγμάτευση των κοινωνικών ζητημάτων και των στόχων, όμως αυτό θα απαιτούσε σίγουρα την τόλμη μιας μαζικής έκθεσης. Αυτό θα μπορούσε να είναι ένα ερώτημα προς τους υπεύθυνους των ελεγκτικών μηχανισμών στην Ελλάδα του 2010, αν και δείχνει παραπάνω από βέβαιο πως η στόχευσή τους αφορά την εξόφληση και μόνο.
Αν και το πρώτο δάνειο του 1823-24, όπως μας θύμισε ο Κωστής Παπαγιώργης στον «κόσμο του Επενδυτή» το Σάββατο 24/4/10, δεν εξοφλήθηκε ποτέ. Τα δάνεια δίνονται ως πίεση σε πολιτικά ζητούμενα, και βγαίνουν στην επιφάνεια μόνον όταν θέλουν να μας κατευθύνουν σε κάποιες πολιτικές αποφάσεις. Οπότε, η ροζ επανάσταση, ως μοναδική μας διέξοδο στην κρίση, είναι η πολιτιστική. Ονομάζοντάς την πολιτιστική, εννοούμε, την εκ βάθρων αναδιοργάνωση του κοινωνικού μας ιστού: πρωτίστως, το τέλος της παιδοκεντρικής ελληνικής οικογένειας που παράγει τα τέρατα ενήλικες: γιατρούς που παίρνουν φακελάκια από παντού (ασθενείς, φαρμακευτικές εταιρείες, διαγνωστικά κέντρα, εταιρείες μελετών, από έχοντες και μη έχοντες), επειδή ακολουθούν τις προσταγές της οικογένειας να κάνουν λεφτά. Μια κοινωνία που μεγαλώνει τα παιδιά της με το ιδανικό να «κάνουν λεφτά», είναι λογικό να παράγει παραδόπιστους καθηγητές, παραδικαστικά κυκλώματα, ανύπαρκτο εθνικό σύστημα υγείας, εγκατάλειψη των καλλιεργειών και της αλιείας, τεχνίτες παντός είδους που εξαπατούν και φοροδιαφεύγουν, οδηγούς ταξί που κλέβουν το ελάχιστο μπροστά στα μπόλικα που κλέβουν όλες οι υπόλοιπες κατηγορίες. Μια ολόκληρη πατρίδα επίορκων: δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες, δήμαρχοι, υπουργοί, πολιτικοί μηχανικοί. Και ποιητές με υπερτροφικό εγώ και άκρατο ναρκισσισμό που δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους.Ο τρόπος που η ελληνική οικογένεια μεγαλώνει τα παιδιά της, αποτυπώνεται φυσικά και στους πολιτικούς άντρες που παράγει. Γι αυτό η εναλλαγή τους στην εξουσία (με το διπολικό σύστημα), δεν επιφέρει καμία απολύτως αλλαγή στη διαχείριση των κοινών.Έχουμε πάψει προ πολλού να περιμένουμε κάτι από τους κυβερνώντες, αλλά κι από τα κόμματα της αντιπολίτευσης, γιατί είναι προϊόντα της κοινής μας παιδοκεντρικής οικογένειας.Όταν δεν μπορούμε να κρατάμε καθαρή την είσοδο της πολυκατοικίας μας, για ποιο οικολογικό κίνημα μπορούμε να μιλήσουμε στην Ελλάδα; Ο Έλληνας δεν σκύβει να μαζέψει τα σκουπίδια ούτε έξω από την πόρτα του, θα το κάνει στις παραλίες και τους δρυμούς;Τα κόμματα και τα συνονθυλεύματα του ευρύτερου αριστερού χώρου, παιδιά της μαμάς τους κι αυτά, κουβαλούν όλα τα άγχη του οικογενειακού τους περιβάλλοντος και της ευρύτερης διαπαιδαγώγησης: η μαμά τους θέλει «πρώτους». Η Συλλογικότητα είναι αντίθετη με τις μητρικές επιταγές. Ο γιος μου εμένα είναι ο καλύτερος…Δεν είναι τυχαίο πως ο εθελοντισμός είναι άγνωστη έννοια για την πλειοψηφία των Ελλήνων.Η χώρα χρειάζεται επειγόντως μια πολιτιστική επανάσταση, διαφορετικά ας την αφήσουμε στην τύχη της, έτσι κι αλλιώς, όλοι μας έχουμε εξασφαλισμένη την αγάπη της μαμάς…και δεν μας τρομάζει τίποτα όσο η μαμά θα μας …αγαπάει!
Και φυσικά δεν εννοούμε να γίνουμε εν μια νυκτί μητροκτόνοι και πατροκτόνοι. Εννοούμε να αντιληφθούμε πως κάτω από τη φούστα της μαμάς το παιδάκι ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ μεγάλωσε και δεν κρύβεται πια εκεί γιατί είναι δειλό και θέλει την υποστήριξη αλλά για να δει τι κρύβει ανάμεσα στα μπούτια της και να το κάνει δικό του. Χρειάζεται να γίνουμε οι άντρες που μπλέκονται στα πόδια της Ελλάδας, («της γριάς πουτάνας που ξυρίζει τα πόδια της/ γίναμε άρρωστοι από αυτήνα όλοι» όπως έλεγε ο Αγγελάκας) για να μυρίσουμε τον σάπιο ιδρώτα της και να τον ξεπλύνουμε με γενναίο σπέρμα. Χρειάζεται να αντιληφθούμε ΤΩΡΑ την αλλαγή που έρχεται, και την ευκαιρία που μας δίνει η ιστορία να μη μείνουμε για πάντα οι εκλεκτοί γιοι και οι μυροφόρες κόρες. Χρειάζεται να ορθώσουμε γλώσσα, να αναστηλώσουμε το αίμα μας, να βάλουμε αναχώματα τα ίδια μας τα σώματά μπροστά στη ροή του χρόνου που περιγράφεται πια μόνο με οικονομικούς όρους, με δάνεια, spreads και διεθνή ταμεία.Η περίοδος των ισχνών τέκνων δεν έχει άλλο χρόνο να στραγγίξει. Μια βόλτα σε μεγάλες λεωφόρους, π.χ. στη Βουλιαγμένης, στο ύψος της Δάφνης, δείχνει το μέγεθος της καταστροφής. Άδεια μαγαζιά, με κρεμασμένες στο λαιμό τους ταμπέλες ενοικίασης, σαν τους μονόφθαλμους ζητιάνους στα φανάρια, να ικετεύουν για αγοραστές. Την ίδια στιγμή μια βόλτα σε μεγάλα αστικά κέντρα, δείχνει στρογγυλοκαθημένους γιους και κόρες της συμφοράς να πίνουν το καφέ τους και να συζητάνε για την κρίση λες και είναι το χθεσινοβράδινο φλερτ που μετά το one night stand επέστρεψε για να ζητήσει τα ρέστα.Ελληναράδες, προκομμένοι γιοι και αξιοζήλευτες κόρες ΞΥΠΝΗΣΤΕ. Σκοτώστε τον μπαμπά-Λαζόπουλο που έχετε μέσα σας. Τη μαμά-Στεφανίδου που αναθρέφετε στο μυαλό σας. Αναλάβετε τις ευθύνες σας. Το γεύμα δεν σερβίρεται πια έτοιμο Κλείστε τα αυτιά σας στους επαγγελματίες υπερασπιστές της αλήθειας και της δικαιοσύνης που δεν μπορούν καλά καλά να κουμπώσουν το κουμπί του πουκαμίσου τους από τα ξέχειλά τους στομάχια.Ελληναράδες, διπλωματούχοι γαμπροί και προικισμένες νύφες, μια είναι η αλήθεια.Το ΑΝΕΡΓΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ.
Για την αντιγραφή